Ραγδαίες εξελίξεις: Και ΠΟΙΝΙΚΑ υπόλογος ο Τσίπρας για το χλιδάτο ταξίδι- «δωράκι» της Παναγοπούλου!

Όσο περνούν οι ώρες επιβεβαιώνεται η εκτίμηση πως το “δωράκι” της Παναγοπούλου στον Τσίπρα , δηλαδή το χλιδάτο οχταήμερο ταξιδάκι στο Ιόνιο με όλα τα κόστη πληρωμένα που αποτιμάται σε ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ευρώ είναι πλέον και ΝΟΜΙΚΑ κολάσιμο!

Αφού με τις διατάξεις του Κώδικα Δεοντολογίας της Βουλής του 2016 (που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ) οι βουλευτές οφείλουν να μην αποδέχονται δώρα ή παροχές ή άλλα ωφελήματα αξίας άνω των 200 ευρώ.

Στο άρθρο 4 του Κώδικα Δεοντολογίας των μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου που περιλαμβάνεται στο ΦΕΚ με αριθμό 67 του Απριλίου του 2016 ορίζεται ότι:

«Οι Βουλευτές οφείλουν να μην αποδέχονται δώρα ή παροχές ή άλλα ωφελήματα, των οποίων η φύση ή η χρηματική αξία εγείρουν ζητήματα μεροληπτικής άσκησης των κοινοβουλευτικών τους καθηκόντων. Χρηματική αξία μεγαλύτερη των διακοσίων (200) ευρώ θεωρείται, κατά τεκμήριο, και σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική, ικανή να εγείρει ζητήματα αμεροληψίας».

Σύμφωνα με εκτιμήσεις ανθρώπων της ναυτιλιακής αγοράς το ημερήσιο κόστος λειτουργίας ενός σκάφους σαν το πολυτελές “Οδυσσέας” της Παναγοπούλου αγγίζει τις 10.000 ευρώ, χωρίς μάλιστα σε αυτό το ποσό να συνυπολογιστεί το κόστος τροφοδοσίας σου σκάφους αλλά και ο φόρος 12%.

Ο “κουρασμένος” λοιπόν Τσίπρας, στον οποίο ΠΑΡΑΧΩΡΗΘΗΚΕ (και δεν ήταν φιλοξενούμενος) για οκτώ μέρες το πολυτελές σκάφος της εφοπλιστικής οικογένειας, εμφανίστηκε να έλαβε μια “δωρεά” που ξεπερνά τις 100.000 ευρώ!

Μια ΔΩΡΕΑ την οποία οφείλει παράλληλα να ερευνήσει κάποια αρμόδια αρχή εάν έχει δηλωθεί στο Πόθεν Έσχες του πρωθυπουργού ως τεκμαρτό εισόδημα.

Παράλληλα τίθεται και ένα εύλογο ερώτημα: Εάν στο σκάφος κάποιου υπόδικου πολίτη φιλοξενούνταν για μια εβδομάδα ο εισαγγελέας που θα έκρινε μια ανοιχτή ποινική υπόθεση του, ή στο σκάφος κάποιου ελεγχόμενου επιχειρηματία από φορολογικές αρχές φιλοξενούνται ΔΩΡΕΑΝ ο διευθυντής της ΔΟΥ που τον ελέγχει δεν θα ετίθετο θέμα (έως και) ΠΑΘΗΤΙΚΗΣ ΔΩΡΟΔΟΚΙΑΣ του αρμόδιου κρατικού λειτουργού;

Και σε τι διαφέρει άραγε από τα παραπάνω παραδείγματα η υπόθεση Τσίπρα – Παναγοπούλου, ειδικά εάν κανείς αναλογιστεί πως ο πρωθυπουργός είναι αυτός που αποφασίζει για την π.χ. φορολόγηση του εφοπλιστικού κεφαλαίου;