Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Η λέξη διάλυση είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τα τεκταινόμενα στην Κουμουνδούρου. Αιτίες κι αφορμές δεκάδες. Καταρχήν, το dna των κομμάτων της Αριστεράς γενικότερα, διαχρονικά στον πολιτικό στίβο της Ελλάδας.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε έναν νεόφερτο Αμερικανοτραφή πρόεδρο που σχεδόν πριν έναν χρόνο, πετάχτηκε από το πουθενά και πήρε τα ηνία του κόμματος που η αλήθεια είναι ούτως ή άλλως ήταν στα πρόθυρα κατάρρευσης μετά από συνεχόμενα εκλογικά στραπάτσα.
Του Κώστα Τσαγκαράκη
Το καλοκαίρι του 2023 ήρθε η παραίτηση Τσίπρα, που είχε χάσει την μπάλα. Ο πρώην πρωθυπουργός είχε υποπέσει και εξακολουθεί να υποπίπτει σε γιγαντιαία λάθη και η ευθύνη του για την απίστευτη ιδεολογική και πολιτική κατρακύλα φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του. Δεν ξέρω κατά πόσο περίμενε την εκλογή Κασσελάκη στο τιμόνι του κόμματος, τον οποίο είχε τοποθετήσει στην ένατη και φυσικά μη εκλόγιμη θέση του Επικρατείας, πάντως σίγουρα δεν περίμενε την άλωση του ΣΥΡΙΖΑ, με τα αποτελέσματα που προκαλούν κλάμα και γέλιο στο Πανελλήνιο.
Ο Αλέξης Τσίπρας φυσικά και ελέγχει ακόμη σε μεγάλο βαθμό τον μηχανισμό του κόμματος, όμως ακολούθησε την… πεπατημένη Καραμανλή, με εκκωφαντική σιωπή, που από πολλούς εκλήφθηκε ως αδυναμία. Και όσο περνούσε ο καιρός, με την αφωνία του έχανε και ερείσματα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την άλλη, με τον lifestyle μανδύα, ο «…με λένε Στέφανο και έχω κάτι να σας πω» πριόνιζε ότι θεωρούσε απειλή για τον ίδιο και τα μεγαλεπήβολα σχέδια του (βλέπε… θα γίνω σίγουρα πρωθυπουργός). Και ως φαίνεται πλησιάζει η ώρα για το μεγάλο ξεκαθάρισμα. Μόνο που μέχρι να συμβεί αυτό δεν ξέρω πόσοι θα είναι εκεί για να δουν το αποτέλεσμα. Ήδη, η 5η θέση στην πρόσφατη δημοσκόπηση με ποσοστό κοντά στο 8% αυτό δείχνει.
Και πολύ δύσκολα θα ανατραπεί αυτό, ακόμη και με Τσίπρα αρχηγό. Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία (δεν ξέρω με ποιο πρέπει να γελάσουμε περισσότερο, με το Προοδευτική ή με το Συμμαχία- μιλάμε για το ανέκδοτο της εικοσαετίας) οδεύει για το αγαπημένο του 4% και πιθανόν να μην βρει ρόλο ούτε σε μία Δημοκρατική Κεντροαριστερή σύμπραξη, που θα επιχειρήσει να βρει ρόλο εξουσίας στο κοντινό μέλλον.
Υ.Γ.: Αν το ΠΑΣΟΚ βγει ενωμένο από τις εσωκομματικές διαδικασίες του Οκτωβρίου, με όποιον αναδειχθεί νικητής (το δίδυμο πιστεύω θα είναι Ανδρουλάκης-Δούκας, για το… φορκάστ -την τελική άφιξη δηλαδή- δεν ξέρω…), τότε αυτοδικαίως θα επιστρέψει στην κούρσα για τα ηνία της χώρας, με τις απαραίτητες συγκλίσεις και λογικές συμμαχίες που συνάδουν με το ύφος και την ιδεολογία του κόμματος, που παραστράτησε πολλές φορές και το πλήρωσε και με το παραπάνω.
Αυτό το φθινόπωρο βγάζει αρχηγούς και νέα αξιωματική αντιπολίτευση. Που την χρειάζεται και ο τόπος, αλλά και η κυβέρνηση Μητσοτάκη που έχει κάνει πολλά φάλτσα τα οποία ίσως και να είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε αντίπαλο δέος.