«Θα ήμουν ανόητος να κάνω πρόωρες εκλογές» δήλωσε ευθαρσώς πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας. Την Τρίτη, 29/5, στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ επανέλαβε με έμφαση ότι η κυβέρνηση του θα εξαντλήσει την τετραετία – κόντρα στο σενάριο για εκλογές το φθινόπωρο που προβάλλεται από πολυάριθμες πηγές. Του Αντώνη Κεφαλά Και πράγματι: με βάση τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ που εκπορεύεται από την ιδεολογία του, οι εκλογές πριν το φθινόπωρο του 2019 θα ήταν ανοησία. Το σενάριο που έχει αναπτυχθεί στο κόμμα, η λογική που έχει επικρατήσει για εκλογές το φθινόπωρο του 2019 περιγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί. Από την ιδεολογική οπτική γωνία της ελληνικής άκρας αριστεράς τα πράγματα είναι απλά και ενισχύονται από τις εμπειρίες της. Συγκεκριμένα:

  • Το 2015, για πρώτη φορά μετά τον Εμφύλιο, πήρε την πολιτική εξουσία στα χέρια της και ολοκλήρωσε έτσι τον πλήρη κύκλο του ρεβανσισμού των 70 ετών που ξεκίνησε με την ήττα της στο πεδίο των μαχών, συνεχίστηκε με την επικράτηση  της στον πνευματικό τομέα και εξελίχθηκε στην σκόπιμη δημιουργία ενοχικής συνείδησης στη δεξιά για τη νίκη της το 1949.
  • Η εμπειρία της από τη Βάρκιζα και μετά εδραίωσε την πεποίθηση της ότι εφόσον πάρεις την εξουσία δεν την αφήνεις.
  • Για την αριστερά, και βέβαια για τον ΣΥΡΙΖΑ, η εξουσία είναι «κοινωνική» --δεν είναι πολιτική. Για να την κρατήσεις χρειάζεσαι την «οργάνωση» ως όπλο. Και η οργάνωση λειτουργεί μέσω πειθαρχημένων στρατευμένων ατόμων που δεν αναφέρονται προς τα κάτω (δηλαδή προς το εκλογικό σώμα) ή οριζόντια προς τους θεσμούς αλλά  ιεραρχικά στους ανωτέρους τους. Στην τριετία από το 2015 η οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα στην κορυφή της ατζέντας του.
  • Ο Ιούλιος του 2015 έδειξε για μία ακόμη φορά την αδυναμία της αριστεράς να αντιμετωπίσει νικηφόρα μία ανοιχτή σύγκρουση. Έτσι, ο Αύγουστος ήταν η στιγμή του αναπόφευκτου και αναγκαίου τακτικού συμβιβασμού, αλλά ο Σεπτέμβριος απέδειξε την ισχύ της προπαγάνδας—όσο πιο αναίσχυντη τόσο πιο πιστευτή—και η εκκίνηση για την κατάκτηση και διατήρηση της εξουσίας. 

Με αυτά τα δεδομένα ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται προς την έξοδο από την επικυριαρχία των δανειστών. Ο Αύγουστος του 2018 θα αποτελέσει τη στιγμή της δικαίωσης του –μετά μία τριετία. Δεν έχει καμία σημασία αν έχει ήδη υπογραφεί ένα τέταρτο μνημόνιο. Ούτε αν θα υπάρξει ενισχυμένη εποπτεία με νέους όρους. Ότι και να γίνει η προπαγανδιστική μηχανή της αριστεράς θα σημάνει τις καμπάνες της… απελευθέρωσης. Και όταν έκανε το «όχι» του δημοψηφίσματος «ναι» προφανώς δεν θα έχει πρόβλημα να πείσει για την «καθαρή» έξοδο; Μοναδικός σκόπελος είναι το ΔΝΤ –που άθελα του παίζει πλέον το παιγνίδι του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπερισχύσει η άποψη του για αυτοματισμούς στην απομείωση του χρέους η νίκη της αριστεράς θα είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Από εκεί και πέρα θα είναι ουσιαστικά ελεύθερη να κυβερνήσει με αριστερό πρόσημο – όπως έχει επανειλημμένα δηλώσει. Οι αγορές θα έχουν το ΟΚ του ΔΝΤ ότι το χρέος είναι βιώσιμο και ενδέχεται να παρασυρθούν στην αναζήτηση κέρδους. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξάλλου σαφής: προτιμά να δανείζεται ακριβά ώστε να έχει την ελευθερία να εφαρμόζει τις πολιτικές του παρά να παίρνει φτηνά λεφτά από τους «θεσμούς» και να τους έχει στο κεφάλι του. Αν δεν υπερισχύσει η θέση του ΔΝΤ αλλά αυτή της Γερμανίας για μειώσεις που θα συνδέονται με μεταρρυθμίσεις και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως θα έχει πάρει το εισιτήριο της ελευθέρας.

Η προσέγγιση είναι απλή και στηρίζεται σε απλές ρεαλιστικές παραδοχές:
        • Η πορεία των μεταρρυθμίσεων θα καθορίζεται από το κόμμα/κυβέρνηση –με καθυστερήσεις, πισωγυρίσματα, αναβολές, νόμους έωλους κοκ. Αυτό κάνει εδώ και τρία χρόνια με μεγάλη επιτυχία κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει και μετά την «έξοδο». 
        • Η εμπειρία με τους θεσμούς, εξάλλου, έχει αποδείξει πως είναι ευκολόπιστοι σε σημαντικό βαθμό. Συζήτηση λοιπόν, επί συζήτησης, διαπραγμάτευση επί διαπραγμάτευσης, καθυστέρηση επί καθυστέρησης και στο μεταξύ εφαρμόζεται η αριστερή ατζέντα.
        • Αν οι αγορές αντιδράσουν δεν υπάρχει πρόβλημα – είτε υπό καθεστώς Γερμανίας είτε υπό καθεστώς ΔΝΤ για το χρέος. Το μαξιλάρι ασφαλείας θα καλύψει τις ανάγκες αποπληρωμής του χρέους για το 2019. Το ότι η πολιτική αυτή του «μαξιλαριού» στεγνώνει την οικονομία και την καταδικάζει σε στασιμότητα ουδόλως ενδιαφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία έχει ο στρατός των στρατευμένων και η νέα πελατειακή βάση που σε καθημερινή βάση επεκτείνει.

Με αυτά τα δεδομένα στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι να βαδίσει προς τις εκλογές που θα διεξαχθούν τον Σεπτέμβριο του 2019. Αν τις κερδίσει τότε όλα δικά του. Αν τις χάσει τα πάντα θα εξαρτηθούν από δύο παράγοντες: την αυτοδυναμία της ΝΔ και την ικανότητα της να συγκεντρώσει 180 βουλευτές. Αν δεν έχει αυτοδυναμία οι πιθανότητες να συγκεντρώσει 180 ψήφους για το νέο πρόεδρο μειώνονται αισθητά. Κι αν δεν βρεθούν οι 180 οι επόμενες εκλογές θα γίνουν με απλή αναλογική και θα επικρατήσει το χάος. Στο χάος κερδίζει η «οργάνωση». Αν έχει αυτοδυναμία τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κερδίσει ένα χρόνο στην εξουσία, θα έχει αφήσει τη σφραγίδα του και θα μπορεί να ασκήσει αντιπολίτευση πεζοδρομίου—ακυρώνοντας έτσι πολλές από τις πρωτοβουλίες που θα μπορούσε να άρει η ΝΔ. Σ’ αυτή τη βάση, στην καλύτερη έκβαση για τον ΣΥΡΙΖΑ, το παράθυρο ευκαιρίας για τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα είναι το πολύ έξη μήνες—από τις εκλογές μέχρι την εκλογή του προέδρου. Στη χειρότερη, αν η ΝΔ έχει αυτοδυναμία και βρει και τους 180 βουλευτές, θα έχει την ευκαιρία να επιστρέψει στην αντιπολίτευση της ανεύθυνης άρνησης συσπειρώνοντας τον κόσμο του σε αναμονή για την εκ νέου έλευση του στην εξουσία. Διότι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον συστημικός παίκτης και βασικός πυλώνας ενός συστήματος που θέλει να ανατρέψει με την πρώτη ευκαιρία. Συμπερασματικά: εκλογές φέτος το φθινόπωρο δίνουν τη δυνατότητα στη ΝΔ να καθορίσει την ατζέντα τουλάχιστον για τους επόμενους 18 μήνες -- περίοδος αρκετά μεγάλη για να φέρει η νέα κυβέρνηση ανατροπές αρνητικές για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκλογές το φθινόπωρο του 2019 διατηρούν τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των εξελίξεων με δυναμική προοπτική να ανατρέψει τη ΝΔ μέσα σ’ ένα εξάμηνο. Ο αστάθμιστος παράγων στην ιστορία αυτή ονομάζεται τώρα «Ιταλία». Οι προφανείς εκδοχές είναι δύο. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως δεν υπάρχει πρόβλημα: με τον φόβο της Ιταλίας οι εταίροι δεν θα θελήσουν να ανοίξουν νέο μέτωπο με την Ελλάδα. Στη βάση αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτά ακόμη μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας. Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, προβάλλεται η αντίθετη ερμηνεία: η κρίση στην Ιταλία αυξάνει το κόστος δανεισμού σε επίπεδα που τον καθιστούν απαγορευτικό για μία χώρα όπως η δική μας. Επομένως, οι εταίροι θα εμείνουν σε σκληρές μεταρρυθμίσεις και, πιθανώς, στην προληπτική γραμμή πίστωσης. Στο πλαίσιο της ανάλυσης που προηγήθηκε, η Ιταλική κρίση μάλλον αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά αδιάφορο. Διότι, ο στόχος του είναι να αποφύγει την προσφυγή στις αγορές, να μπουρδουκλώσει τις μεταρρυθμίσεις, να καλύψει τα τοκοχρεολύσια με το με μαξιλάρι ασφαλείας και να κινηθεί «ελεύθερα με αριστερό πρόσημο» μέχρι τις εκλογές του 2019. Σκληρή, απόλυτα κυνική και βαθιά ιδεολογική η εμμονή του Τσίπρα στην εξάντληση της τετραετίας. Το λέει και –τούτη τη φορά— φαίνεται πως το εννοεί.