Στην πολιτική όλες οι συνεργασίες έχουν ένα τέλος. Και οι πιο καλές. Πόσο μάλλον οι ανατριχιαστικές.
Σαν τη συνεργασία του Αλέξη Τσίπρα με τον Πάνο Καμμένο. Αν ως τώρα ήταν βαρίδι για την Αριστερά και τον Πρωθυπουργό, τώρα εγινε θηλειά.
Ο Καμμένος την είχε περάσει από καιρό και στο δικό τους λαιμό, εκτός από τον δικό του. Και στο Λονδίνο κλώτσησε μόνος του την καρέκλα.
Του Γιώργου Λακόπουλου
Βυθίζεται και θα πάρει μαζί του και την κυβέρνηση- την Αριστερά και τα επιτεύγματά της, αν ο Τσίπρας δεν ξεφύγει από τον εναγκαλισμό του και δεν ασκήσει τα δικαιώματάτου του ως Πρωθυπουργός. Αν δεν συνειδητοποιήσει ότι εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου στην πλατεία Κλαυθμώνος, αγκάλιαζε το Κακό.
Αυτή η συνεργασία δεν προέκυψε τυχαία-άλλωστε επαναλήφθηκε. Είχε προσχεδιαστεί. Κανείς δημοκρατικός πολίτης δεν μπορεί να ξεχάσει- μετά τα αποτελέσματα του Ιανουαρίου του 2015- τον ίδιο τον Καμμένο να ανακοινώνει, αντί για τον εντολοδόχο Πρωθυπουργό, ότι υπάρχει κυβερνητική πλειοψηφία.
Μια χυδαία εκδοχή της ΝΔ και κάποιων ΜΜΕ για αυτή τη συνεργασία προσπάθησε να την ερμηνεύσει σαν κάτι πέρα από την ανάγκη για εξουσία: σαν ταύτιση. Συνεργάζονται γιατί είναι ίδιοι. Πρόκειται για ελεεινή θεωρία. Ο Τσίπρας ως πρόσωπο δεν έχει καμία σχέση με τον ‘Μπούλη’. Σε κανένα επίπεδο. Δεν έχουν την ιδια κουλτούρα, την ίδια ιδεολογία, τον ίδιο χαρακτήρα, τον ίδιο τρόπο ζωής. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν παρέα.
Τότε γιατί; Γιατί ο άνθρωπος που έφερε την καταπονημένη –και από τον εαυτό της- ελληνική Αριστερά στην εξουσία, πήρε αυτό το ρίσκο; Γιατί δεν αναζήτησε καν άλλον εταίρο και για την ακρίβεια, γιατί δεν απευθύνθηκε στο όμορο ΠΑΣΟΚ;
Προφανώς υπήρχε ανάγκη να βρεθεί πλειοψηφία γιατί η χώρα δεν άντεχε απανωτές εκλογές. Αλλά με τον Καμμένο; Σα να μην ήταν γνωστός ο βίος και η πολιτεία του. Οι Τσιπραίοι έχουν μια εξήγηση γι’ αυτό. Είχαν στηθεί παγίδες εναντίον τους εξ αρχής και έπρεπε να τις αποφύγουν.
Πρώτα με τους Σαμαρά- Βενιζέλο που αφήναν ανοιχτή την 5η Αξιολόγηση του Δεύτερου Μνημονίου διακόπτοντας τις συζητήσεις με την τρόικα στις 8 Δεκεμβρίου 2014 και ζητώντας παράταση μόλις δυο μηνών, ώστε να τη βρει μπροστά του ο Τσίπρας και να καταρρεύσει. Η αριστερή παρένθεση.
Σωστό. Αλλά υπήρχε δρόμος. Να ζητήσει ο Τσίπρας συμφωνία για το χρόνο τον εκλογών -π.χ. το Φθινόπωρο του 2015-, να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και να μην διαλυθεί η Βουλή, να υπογράψει το… τρίτο Μνημόνιο ο Σαμαράς και να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκλογές θριαμβευτικά. Ο Τσίπρας την εξέτασε και την απέρριψε. Ίσως γιατί ο Σαμαράς τον «ανάγκασε»να το κάνει προτείνοντας ως προεδρος της Δημοκρατίας τον… αντιπρόεδρο του κομματος του. Αν πάση περιπτώσει αυτό δεν έγινε. Ήταν όμως λόγος να επιλεγεί ο Καμμένος ως εταίρος;
Η βασική δικαιολογία είναι η δεύτερη παγίδα: η ανατροπή της νέας κυβέρνησης από μέσα. Αυτή ήθελε να αποφύγει ο νέος Πρωθυπουργός. Κατά τη δική του εκδοχή, ο Καμμένος είναι αυτός που είναι, αλλά δεν τον ήλεγχε το σύστημα.
Ο Τσίπρας πιστεύει ακόμη -και εμμέσως το έχει πει και δημόσια- ότι με οποιονδήποτε άλλον στη συγκυβέρνηση θα τον έριχναν. Ότι η διαπλοκή έχει ισχυρά ερείσματα στο ΠΑΣΟΚ, πόσο μάλλον στο Ποτάμι και αν έκανε το λαθος να συγκυβερνήσει μαζί τους, θα ηταν ήδη παρελθόν..
Σε ό,τι αφορά την πρώτη κυβέρνηση του μπορεί να έχει δίκιο, που ακολούθησε το δόγμα Δημητρόφ «θα συμμαχήσω και με τον διάβολο, για το σοσιαλισμό»…
Για τη δεύτερη κυβέρνηση όμως; Γιατί να τον ρίξει η Φώφη, ή ο Θεοδωράκης, αφού θα ακολουθούσε σωστή πολιτική πλεον, όπως την ψήφισαν όλοι μαζί στη Βουλή; Επειδή θα χτυπούσε τη διαπλοκή και τα συμφέρονται προφανώς. Κι’ αυτό δεκτό. Αλλά, αν έπεφτε για αυτό το λόγο, στις εκλογές που θα ακολουθούσαν θα θριάμβευε.
Ό,τι έγινε, έγινε. Ο Τσίπρας πήρε στη πλάτη του τον Καμμένο, ο οποίος όντως δεν τον έρριξε στη Βουλή- αν και τον απείλησε ότι μπορεί να το κάνει. Τον έριξε όμως αλλιώς.
Τον εξέθεσε πολλές φορές και απομάκρυνε τους δημοκρατικούς πολίτες που δεν δέχθηκαν αυτό το άγος-και είναι πολλοί. Έδωσε λαβές στην αντιπολίτευση και τους αντίπαλους της κυβέρνησης στα ΜΜΕ, να τον διασύρουν. Υποβάθμισε το επίπεδο του κυβερνητικού λόγου, αλλά και το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της συγκυβέρνησης –Χαϊκάλης κ.α..
Βάζει την κυβέρνηση σε καθημερινό κίνδυνο με το ύφος της δημόσιας παρουσίας του, τις πράξεις του και τις επιδιώξεις του- για να μην μιλήσουμε για τον κίνδυνο που αποτελεί για τη χώρα. Είναι σταθερός εταίρος για τον Τσιπρα, αλλά το τίμημα είναι βαρύ στις την Αριστερά. Ο Πρωθυπουργός δεν κουράστηκε την ώρα που δίνει μάχες για τη χώρα, να ασχολείται και με καμώματα του υπουργού του; Δεν αισθάνεται έναν κόμπο μέσα του όταν τον καλύπτει δημόσια;
Αυτή η ετερόκλιτη συμμαχία έτσι κι αλλιώς αποτελεί στίγμα. Είναι βάρος για τον Τσίπρα και μια ανοιχτή εκκρεμότητα για την κυβέρνηση. Γιατί ο Καμμένος από την όσμωση του με τον μεγάλο εταίρο δεν λειάνθηκε -δεν έγινε καλύτερος, έστω δεν έδειξε ότι μπορεί να συγκρατηθεί. Έγινε χειρότερος. Σε όλα. Ακόμη και στις προσωπικές απολαύσεις, όπως ο τζόγος.
Όταν είσαι υπουργός δεν πας σε καζίνο. Για αρκετά από όσα τον κατηγορούν κατά καιρούς μπορεί να βρεθεί δικαιολογία. Μπορεί να είναι παρατραβηγμένα, καθώς είναι ευκολος στόχος. Στη ρουλέτα όμως δεν τον έστειλε κανένας. Ήταν επιλογή του. Χωρίς να λάβει υπόψη του ότι έτσι καταδικάζει την κυβέρνηση στην οποία μετέχει.
Αν έχουν ένα πλεονέκτημα οι Συριζαίοι είναι ότι δεν έχουν κάνει γιούργια στο νταβά με τα κουλούρια. Ζουν όπως ζούσαν. Δεν αρχίσαν τις πολυτέλειες, δεν αλλάξαν συνήθειες και τρόπο ζωής, δεν αποκτούν σύμβολα του πλούτου και δεν κάνουν παρέα με λεφτάδες σε ακριβά στέκια, πάρτι, και συναναστροφές σήψης και ξεφτίλας.
Το στυλ Καμμένου είναι ξένο γι’ αυτούς.
Το χειρότερο είναι ότι ο ίδιος, προκειμένου δικαιολογηθεί, πάντα προσπαθεί να σύρει την πολιτική αντιπαράθεση στο κατώτερο επίπεδο- παρακάτω δεν έχει. Είτε ο ίδιος, είτε -όπως τώρα- η επιστολή της συζύγου του που τον…υποκαθιστά! Αλλά όταν υπάρχει ένα θέμα με ένα πολιτικό, η λύση δεν είναι ο βούρκος. Είναι οι καθαρές εξηγήσεις και η ανάληψη ευθυνών.
Ο υπουργός Άμυνας δεν πρόκειται να αναλάβει, λόγω χαρακτήρα ίσως, ποτέ την ευθύνη του. Είναι όμως ώρα να την αναλάβει ο Αλέξης Τσίπρας, ως Πρωθυπουργός. Αυτό δεν επιτρέπεται να το ανεχθεί. Η συνείδηση των δημοκρατικών πολίτων δεν μπορεί να το σηκώσει.
Ανέχονται τον Καμμένο γιατί υποτίθεται υπηρετείται έτσι μια ανώτερη επιδίωξη. Αλλά όταν τον πιάνουν με τις μάρκες στο χέρι ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την κυβέρνηση και τον Τσίπρα. Η Αριστερά και η Δημοκρατική παράταξη που εκφράσθησε στις εκλογές με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν προσφέρεται για φύλλο συκής πολιτικών σαν τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ.
Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα η κυβερνητική σχέση Τσίπρα-Καμμένου πρέπει να λήξει. Δεν χωράει, όχι μόνο σ’ αυτή την κυβέρνηση, αλλά σε καμιά κυβέρνηση άλλη. Ο ίδιος είχε πει ότι είναι γόρδιος δεσμός. Αν δεν λύνεται, κόβεται. Εδώ παίζεται κάτι μεγαλύτερο απο την επιβιώση της κυβέρνησης.Κρίνεται η ουσία των λόγων που την ανέδειξαν. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να θυσιάσει αυτούς τους λόγους στα γούστα του Καμμένου. Χωρίς αυτόν η Αριστερά θα ανασάνει και η Δημοκρατική παράταξη θα το αναγνωρίσει στις επόμενες εκλογές.
Ο Αλέξης Τσίπρας, αν θέλει να μην τον πολτοποιήσει η Ιστορία, πρέπει να φύγει μπροστά. Σήμερα. Υπουργός μένει στη θέση του μόνο αν έχει την εμπιστοσύνη του Πρωθυπουργού. Κι αν θέλει ο Καμμένος, ας πάει στη Βουλή να τον ρίξει.
anoixtoparathyro.gr
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
