Του Χρήστου Υφαντή
Η αυτόβουλη αναστολή ιδιότητας μέλους, που έθεσε τον εαυτό του ο κ. Ηλίας, θεωρείται ότι κατέστησε τις εναντίον του κομματικές διαδικασίες περιττές και προσέδωσε, όπως συνηθίζεται στην καθ’ ημάς αριστερά στον «σύντροφο Γρηγόρη» την ιδιότητα του θύματος της πουλημένης δημοσιογραφίας των υπόδουλών στην αστική τάξη και στα φερέφωνα της.
Αυτά ειπώθηκαν στον κομματικό μικρόκοσμο του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στις διάφορες τάσεις που συνθέτουν το κομματικό παζλ σε μια πολύ «αστική» διαδικασία ισορροπιών.
Ο κ. Ηλίας Γρηγόρης, γνήσιο τέκνο των «53+», με το αίμα του να βράζει, βρέθηκε εν μια νυκτί να είναι το μήλο της έριδος ανάμεσα στους προεδρικούς και στην ομάδα Τσακαλώτου, να σφάζονται στην ποδιά του τα παλληκάρια των τάσεων και να διαμορφώνονται γύρω από την αποπομπή του ή όχι με κομματική ή προεδρική απόφαση συμμαχίες και συμφωνίες κορυφής.
Τελικά, όπως συμβαίνει πάντα, στη, δήθεν, ανανεωτική αριστερά που βγάζει φλύκταινες στην ιδέα των διαγραφών ο κ. Ηλίας δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να δημοσιοποιήσει με ένα ακραίο, απροσδόκητο εν πολλοίς, τρόπο το γενικευμένο μπάχαλο που επικρατεί στο ΣΥΡΙΖΑ σε θέματα δημόσιας εικόνας.
Η απαίτηση του γραφείου του Τσίπρα ήταν «διαγραφή εδώ και τώρα» σε μια επίδειξη προεδρικής εξουσίας με στόχο να διαμορφωθεί η εικόνα ενός ηγέτη που έχει τον έλεγχο του κόμματος και διαμορφώνει ο ίδιος τη δημόσια εικόνα του. Η υπόθεση του κ. Ηλία Γρηγόρη θεωρήθηκε βούτυρο στο ψωμί του κ. Τσίπρα για να προχωρήσει σε ηγετική παρέμβαση, αλλά λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο.
Οι «53+» ούτε για μια στιγμή δεν μπήκαν στον κόπο να ακούσουν καν ότι ένας δικός τους θα ρίχνονταν στα λιοντάρια «της πληρωμένης δημοσιογραφίας» και θα αποτελούσε πολιορκητικό κριό για να δυσφημιστεί επικοινωνιακά η τάση.
Ταυτόχρονα, εκτιμήθηκε πως μια τέτοια κίνηση του Τσίπρα του έδινε μπόνους για τις εξελίξεις στο κόμμα μιας και θα του επέτρεπε να εμφανίσει την εικόνα του συναινετικού, που έχει κατακτήσει ένα επίπεδο κοινοβουλευτικής συμπεριφοράς και είναι, πλέον, σε θέση να απευθύνεται σε κοινωνικές ομάδες της ευρύτερης αριστεράς που δίνουν μεγάλη σημασία σε ζητήματα ήθους και ύψους (και) της κομματικής εξουσίας.
Ο πάγος που έβαλαν στους απεσταλμένους του προέδρου ήταν σκληρότατος και δεν επέτρεψε ούτε μια στιγμή να αμφισβητηθεί «η σκληρή τους απάντηση αν ο σύντροφος Γρηγόρης ριχτεί στα λιοντάρια» προς χάρη της εικόνας του προέδρου».
Διαμήνυσαν, ταυτόχρονα, πως το θέμα θα λυθεί στο πλαίσιο των διαδικασιών της τάσης (ούτε καν του κόμματος) και απαίτησαν να θεωρηθεί λήξαν έως ότου οι ίδιοι κρίνουν πως ήρθε ο καιρός ο σύντροφος Γρηγόρης να αναστείλει την αναστολή της ιδιότητας του και να αποτελέσει ξανά, έτσι απλά, μέλος του κόμματος.
Βλέπετε οι συγκρούσεις που έρχονται στο κομματικό πεδίο είναι πολύ σκληρές και κανείς «καλός Γρηγόρης» δεν περισσεύει.
Η συμφωνία κλείστηκε σε αυτή τη βάση, ο σύντροφος Γρηγόρης ανακοίνωσε πως κάνει, περίπου, χάρη στο κόμμα του, ανέστειλε μόνος του (καταπληκτικό έτσι;) την ιδιότητα του και ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Για το κόμμα εννοείται, επειδή στην κοινωνία ψυχοπαθολογίες όπως αυτή του συγκεκριμένου πολύ δύσκολα μπορούν να ξεχαστούν.