Το Έβερεστ είναι το ψηλότερο βουνό του πλανήτη με ύψος 8.850 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Σύμφωνα με νέα έρευνα, το Έβερεστ εξακολουθεί να ψηλώνει. Η οροσειρά των Ιμαλαΐων δημιουργήθηκε πριν από περίπου 50 εκατομμύρια χρόνια όταν η ινδική υποήπειρος συγκρούστηκε με την Ευρασία.
Έχει διαπιστωθεί ότι γεωλογικές διεργασίες οδηγούν σε μια σταθερή μικρή ανύψωση της οροσειράς από την στιγμή της γέννησης τους μέχρι και σήμερα αλλά το Έβερεστ παρουσιάζει μεγαλύτερο ρυθμό ανύψωσης.
Η αιτία της ανύψωσης του Έβερεστ κατά περίπου 15-50 μέτρα τα τελευταία 89 χιλιάδες έτη και αυτό οφείλεται στη συγχώνευση δύο κοντινών συστημάτων ποταμών, όπως αναφέρει διεθνής ερευνητική ομάδα σε δημοσίευσή της στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».
Συγκεκριμένα οι ερευνητές αναφέρουν ότι ο ποταμός Κόσι συγχωνεύτηκε με τον ποταμό σε μια διαδικασία που ονομάζεται ισοστατική ανάκαμψη. Περιλαμβάνει την άνοδο των χερσαίων μαζών στον φλοιό της Γης όταν το βάρος της επιφάνειας μειώνεται. Ο φλοιός, το πιο εξωτερικό στρώμα της Γης, ουσιαστικά επιπλέει πάνω από ένα στρώμα μανδύα που αποτελείται από ζεστό, ημι-υγρό βράχο.
Σε αυτήν την περίπτωση, η συγχώνευση των ποταμών με τον ποταμό Αρούν να «υποτάσσεται» στον Κόσι καθώς τα ποτάμια άλλαξαν πορεία με την πάροδο του χρόνου. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ολόκληρο το μήκος του ποταμού Αρούν έγινε μέρος του συστήματος του ποταμού Κόσι. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε επιταχυνόμενη διάβρωση που έχει μεταφέρει τεράστιες ποσότητες πετρωμάτων και εδάφους, μειώνοντας το βάρος του περιοχή κοντά στο Έβερεστ.
«Η ισοστατική ανάκαμψη μπορεί να παρομοιαστεί με ένα επιπλέον αντικείμενο που προσαρμόζει τη θέση του όταν αφαιρείται το βάρος», τονίζει ο γεωεπιστήμονας Γιν Τζεν Ντάι του Πανεπιστημίου Γεωεπιστημών σο Πεκίνο εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Οι ερευνητές, οι οποίοι χρησιμοποίησαν αριθμητικά μοντέλα για να προσομοιώσουν την εξέλιξη του συστήματος του ποταμού, υπολόγισαν ότι η ισοστατική ανάκαμψη αντιπροσωπεύει περίπου το 10% του ετήσιου ρυθμού ανύψωσης του Έβερεστ.
Η γεωλογική διαδικασία δεν είναι μοναδική στα Ιμαλάια. «Ένα κλασικό παράδειγμα είναι η Σκανδιναβία, όπου η γη εξακολουθεί να ανεβαίνει ως απάντηση στο λιώσιμο των παχύρρευστων στρωμάτων πάγου που κάλυψαν την περιοχή κατά την τελευταία Εποχή των Παγετώνων. Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται σήμερα, επηρεάζοντας τις ακτές και τα τοπία, χιλιάδες χρόνια μετά την υποχώρηση των πάγων. Η έρευνά μας υπογραμμίζει τη δυναμική φύση του πλανήτη μας.
Ακόμη και μια φαινομενικά αμετάβλητη γεωλογική δομή όπως το Έβερεστ υπόκειται σε συνεχείς γεωλογικές διεργασίες, υπενθυμίζοντάς μας ότι η Γη αλλάζει συνεχώς, συχνά με τρόπους ανεπαίσθητους στην καθημερινή μας ζωή», προσθέτει ο Ντάι.