Ο Νίκος Πολυδερόπουλος παραχώρησε μία συνέντευξη στην εκπομπή «Πάμε Δανάη», στην οποία μίλησε μεταξύ άλλων και για τον θάνατο του αδερφού του, Παντελή που πέθανε στα 28 του χρόνια από ανακοπή καρδιάς, τα Χριστούγεννα του 2023.
Ο ηθοποιός στη συνέντευξή του είπε πως μετά από μια απώλεια, αλλάζουμε ως άνθρωποι και αναζητούμε δύναμη για να στηρίξουμε τους γύρω μας. Ο ίδιος προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια του αδελφού του, αντλώντας δύναμη από την οικογένειά του και προσπαθώντας να μην αφήνει τίποτα για "μετά". Ο Νίκος Πολυδερόπουλος αναφέρθηκε και στην εσωτερική του μάχη και την ανάγκη να αγκαλιάσει τα αγαπημένα του πρόσωπα, μετανιώνοντας για κάποιες στιγμές που δεν ήταν δίπλα τους.
Δείτε το βίντεο με τη συνέντευξη του Νίκου Πολυδερόπουλου
Αναλυτικά όσα είπε ο ηθοποιός για τον θάνατο του αδερφού του:
«Δεν είμαστε ίδιοι μετά από τέτοιες απώλειες, είναι το πριν και το μετά. Βάζω πάντα μπροστά τον εαυτό μου για να είμαι δυνατός ώστε να κρατάω τους υπόλοιπους. Κανένας δεν μπορεί να σε βοηθήσει αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου. Επειδή είμαι ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια μου, θεωρώ ότι εγώ πρέπει να το διαχειριστώ όλο αυτό, για να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω με την απώλειά μας. Δεν θα ξεχάσουμε τον αδελφό μας ποτέ, ούτε ο πόνος θα φύγει, απλά θα απαλύνει και θα γίνει μία γλυκιά ανάμνηση και ένα αναπάντητο γιατί.
Το μότο μου στη ζωή ήταν “θα τα φτιάξουμε όλα”. Όταν συνέβη η απώλεια του αδελφού μου διαπίστωσα ότι δεν μπορούμε να τα φτιάξουμε όλα. Δεν ένιωσα την ανάγκη να χτυπήσω την πόρτα ενός ψυχολόγου, αλλά την ανάγκη να χτυπάω την πόρτα των δικών μου ανθρώπων για να τους δίνω δύναμη και πίστη. Αν και ήμασταν κοντά ως οικογένεια, προσπαθώ πλέον να είμαι περισσότερο με τους γονείς μου και τα αδέλφια μου, δεν μπορούμε να αφήνουμε κάτι για μετά.
Το μεγάλο μου παράπονο με τον αδελφό μου που έφυγε είναι ότι με είχε καλέσει, του είπα “κλείσε, θα σε πάρω εγώ” και δεν τον πήρα, δεν πρόλαβα να του μιλήσω. Ή όταν είπαμε ότι θα βρεθούμε στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, όπου έφυγε ο αδελφός μου, είχα πει να με πάρουν βιντεοκλήση και όταν είπα στη μητέρα μου “γιατί δεν με πήρατε;”, μου είπε “δεν πρόλαβα”.
Δεν είχα πάει σε εκείνο το χριστουγεννιάτικο τραπέζι και μετανιώνω που δεν ήμουν εκεί. Είναι λίγοι οι άνθρωποι που αγαπάμε, έχω λίγους ανθρώπους στη ζωή μου που αγαπάω και μέσα στους φίλους μου βρίσκεται και η οικογένειά μου. Ήταν ο τελευταίος που είχε έρθει να με δει στο θέατρο από τα αδέλφια μου, οπότε θυμόμουν τη θέση που τον είχα βάλει και πάντα κοιτούσα σε εκείνη τη θέση. Ο χρόνος είναι γιατρός και είναι πιο δυνατός από εμάς».