Ι. Έμφυτη στον Έλληνα είναι η τάση αναζήτησης συμβιβαστικής λύσης.
Ήδη αυτή είναι αποτυπωμένη σε σπουδαίο μεσαιωνικό κείμενο: Στο «Χρονικόν του Μορέως», στίχ. 2386 επ.
ΙΙ. Υπό τα άνω μόλις δικηγόρος αναλάβει χειρισμό δικογραφίας ακολουθεί την πεπατημένη. Αναζητά τον απέναντι συνάδελφο. Έτσι και επιχειρείται επιδίωξη λύσης (!!!).
ΙΙΙ. Παρά τ’ ανωτέρω, νομοθέτημα πρόσφατο και άστοχο όρισε τα εξής: Ότι πριν εισαχθεί στο Δικαστήριο ορισμένη διαφορά, απαιτείται να κινηθεί διαδικασία συμβιβασμού ενώπιον
Μεσολαβήσεις αναλαμβάνουν και
●● Εάν ο συμβιβασμός δεν πετύχει ο μένει με την εικόνα που έχει επί της διαφοράς.
Η υπόθεση θα τεθεί υπ’ όψιν του Δικαστηρίου. Ο Μεσολαβητής Δικαστής θα έχει . Και …«… ο νοών νοείτω…»… ως προς την επιρροή του νέου θεσμού στην της Δικαιοσύνης.
●● Εκ του μη όντος αγόμεθα σε ίδρυση (και)