Ο ουρανός ανοίγει,
οι σκιές των δέντρων πυκνώνουν.
Τα φύλλα σπάνε σε κομμάτια,
πέφτουν με την ακρίβεια της στιγμής
κι όλα αλλάζουν.
Στον αέρα, μια μικρή παύση.
Ο άνεμος ξεδιπλώνεται σε χέρια αόρατα,
χαϊδεύει την πόλη,
ξυπνά τις στέγες από την ησυχία.
μα τα σπίτια, βουβά,
μετρούν τις μέρες που μικραίνουν,
μια ανάσα πριν τον χειμώνα.
Η γη μαζεύεται,
οι μυρωδιές από υγρασία και χώμα
ανακατεύουν τη μνήμη.
Στα στενά, ο δρόμος υγρός
κρατά πατημασιές που σβήνουν.
Σαν να γίνονται όλα μέρος
ενός κύκλου,
που επιστρέφει
απρόσκλητος
©Νίκος Παρασκευόπουλος