Είμαι ένα κύμα σπασμένο

Στη σιωπή της νύχτας,
τα χέρια σου μοιάζουν να κρατούν το άπειρο.
Οι ανάσες μας μπερδεύονται,
σαν άνεμος που βρίσκει το λιμάνι του.

Μια φλόγα ανάβει μέσα μου
κάθε φορά που τα μάτια σου με αγγίζουν.
Δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε·
οι λέξεις μας είναι οι σκιές που χορεύουν στο φως.

Όλα τα ανείπωτα γίνονται ποτάμι,
κυλούν ανάμεσα στα δάχτυλά μας.
Και η καρδιά,
άτακτη,
δεν φοβάται να πέσει στο κενό.

Είσαι ο τόπος που επιστρέφω,
το σπίτι που φτιάχτηκε από ψιθύρους.
Κι εγώ,
ένα κύμα που σπάει
στην ακτή σου.

@ Γιάννης Παρασκευόπουλος 
 

Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις