Mια αρχαία αγροκτηνοτροφική περιοχή μαζί με τα στοιχεία μιας άτυπης, πελώριας εγκατάστασης του 3ου αιώνα, ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια εργασιών για την RN-147 στο τμήμα Λιμόζ-Μπελάκ στη νότια Γαλλία από αρχαιολόγους του Εθνικού Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Προληπτικών Επιστημών (INRAP).
Ο χώρος προσφέρει πρωτοφανείς πληροφορίες σχετικά την ανάπτυξη της περιοχής της των Λεμοβικών, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα. Οι Λεμόβικες ήταν μια Γαλατική φυλή της κεντρικής Ευρώπης, με πρωτεύουσα το Augustoritum (σημερινή Λιμόζ) κατά τη Ρωμαϊκή εποχή.
Η ανασκαφή αποκάλυψε μια πρώιμη αρχαία κατοικία για αγροποιμενικούς σκοπούς, που με τουλάχιστον ένα κτίριο κατασκευασμένο από φθαρτά υλικά (λάκκους άμμου και οπές), καθώς και ένα ορθογώνιο κτίριο από πέτρα. Η ανακάλυψη αυτή επέτρεψε τη δημιουργία ενός περιφερειακού αποθετηρίου που μπορεί να αποτελέσει τη βάση για νέες προσεγγίσεις στις γεωποιμενικές πρακτικές της Λεμοβιανής, καθώς ελάχιστα είναι γνωστά για αυτόν τον τύπο δομής στην περιοχή.
Οι επιτόπιες έρευνες αποκάλυψαν τις φάσεις των πρώιμων αυτών κατοικιών, οι περισσότερες από τις οποίες σφραγίστηκαν από ένα στρώμα χώματος. Τα χειροτεχνήματα που ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών, βοήθησαν στο χαρακτηρισμό της κυρίως γεωργικής και οικιακής λειτουργίας των εγκαταστάσεων.
Έπειτα από αυτήν την αρχική φάση της κατοίκησης, η περιοχή φαίνεται να είχε εγκαταλειφθεί πριν χρησιμοποιηθεί εκ νέου τον 3ο αιώνα μ.Χ.. Πολλά κομμάτια τούβλων και πλακιδίων που ανακαλύφθηκαν στο σημείο, δείχνουν καθαρά σημάδια θέρμανσης, υποδηλώνοντας ότι ο χώρος είχε καεί. Η μορφολογία του χώρου είχε υποστεί αρκετές αλλαγές για να προσαρμοστεί στη νέα του λειτουργία.
Το έδαφος ισοπεδώθηκε, σφραγίζοντας την αρχική κατάληψη. Στη σημαντική αυτή ανασκαφή, συλλέχθηκε μεγάλος αριθμός αριθμού κεραμικών θραυσμάτων, που θα εμπλουτίσουν τα τοπικά συστήματα αναφοράς και να παρέχουν στοιχεία σχετικά με την κατάσταση της κατοχής.
Παράλληλα με τα χωματουργικά έργα ανακαλύφθηκε και ένα ανάχωμα. Πρόκειται για ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό, που σχηματίζεται από επιβλητικά τμήματα γρανίτη, τοποθετημένα σε ένα τόξο, περιμετρικά μίας πηγής. Το ανάχωμα, ένα είδος «μνημειακού τοίχου ή ορίου,» έχει χρονολογηθεί χάρη στην παρουσία των κεραμικών θραυσμάτων από τον 3ο και 4ο αιώνα μ.Χ.. Συμπληρωματικές έρευνες με ραντάρ διείσδυσης εδάφους έχουν προσφέρει μια μεγάλης κλίμακας άποψη αυτής της κατασκευής, η οποία συνεχίζεται στο παρακείμενο οικόπεδο και παραμένει ανεπηρέαστη από τα έργα.
Οι κατασκευαστικές μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν υποδεικνύουν τη συνέχεια στη χρήση παλαιότερων τεχνικών, οι οποίες, με την απουσία τεχνουργημάτων, μπορεί να παρέμβουν στη χρονολογική ερμηνεία, επαληθεύοντας τη δυσκολία κατανόησης της αγροτικής κατοικίας στην ύστερη αρχαιότητα στην περιοχή της Λιμουζίνης γενικότερα.
Ένας τόπος που σχετίζεται με το νερό
Είναι προφανές ότι το νερό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην περιοχή από τα πρώτα χρόνια. Μια αρχική λεκάνη ήταν επενδεδυμένη με μεγάλες, στρογγυλεμένες πέτρες, ίδιας εποχής με τις πρώιμες αρχαίες εγκαταστάσεις, και αργότερα γέμισε με την κατασκευή του αναχώματος.
Ωστόσο, ο χώρος της Ύστερης Αρχαιότητας χτίστηκε γύρω από μια μεγάλη πηγή, η οποία παραμένει ενεργή μέχρι σήμερα. Φαίνεται ότι στη φάση αυτή, δημιουργήθηκε μια λεκάνη απορροής. Στην πηγή αυτή ανακαλύφθηκε ένα φθαρτό υλικό στην αρχική θέση: πρόκειται για ένα ξύλινο κάλυμμα, τροποποιημένο για να ταιριάζει στον πυθμένα της πηγής και εφοδιασμένο με επίπεδες πέτρες.
Εκτός από τα πολυάριθμα δείγματα που ελήφθησαν, τα οποία θα δώσουν πληροφορίες για το παλαιοπεριβάλλον, ανακαλύφθηκαν κεραμικά θραύσματα και νομίσματα της ύστερης αυτοκρατορικής περιόδου. Στην καταληκτική πλήρωση της λεκάνης αυτής της τρύπας ποτίσματος, ανακαλύφθηκε ένα μεγάλο θραύσμα μιας μάσκας που αντιπροσωπεύει το πρόσωπο μιας θεότητας ή μέδουσας. Η ποικιλία τεχνουργημάτων υποστηρίζει την υπόθεση ότι η τοποθεσία είχε μνημειοποιηθεί ήδη από τον 3ο αιώνα.
Είναι βέβαιο πως η ανασκαμμένη περιοχή είχε κατοικηθεί από προϊστορικούς ανθρώπους, όπως αποδεικνύεται από διάφορα στοιχεία πυριτόλιθου (συμπεριλαμβανομένου ενός θραύσματος στιλέτου), ή σε δευτερεύουσα θέση είτε εγκλωβισμένα σε επίπεδα που ανασκάφηκαν κατά την αρχαιότητα. Υπάρχει επίσης ένας λάκκος, πιθανότατα νεολιθικός, στον πυθμένα της πηγής, ο οποίος επιβεβαιώνει την πρώιμη κατάληψη του χώρου και της πηγής.
Οι εγκαταστάσεις ρίχνουν φως στην Ύστερη Αρχαιότητα σε αυτόν τον τομέα της Λεμοβιανής περιοχής. Η οργάνωση και η διαχείριση της υπαίθρου στη Ρωμαϊκή Γαλατία άλλαξε από τον 3ο αιώνα και μετά. Πρόκειται για έναν τύπο αγροτικού χώρου που απεικονίζει ένα μεταβατικό στάδια προς τις κατοικίες του Πρώιμου Μεσαίωνα.
Ανακαλύφθηκαν χτένες των Βίκινγκ – Έκπληκτοι οι αρχαιολόγοι (εικόνες)
Πώς ζούσαν οι άνθρωποι σε ένα βυθισμένο μέρος του κόσμου πριν από 30.000 χρόνια
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
