Η εγκληματική υποκρισία του κ. Τσίπρα

Γιατί στον 21ο αιώνα υπονομεύει την ελληνική εκπαίδευση και την δια βίου μάθηση.

Με αφετηρία τους προσωκρατικούς φιλοσόφους, 2500 χρόνια πριν,η Ελλάδα υπήρξε το λίκνο της κριτικής σκέψης και της εισόδου του λόγου στη ζωή των ανθρώπων.

Tου Αθαν.Χ. Παπανδροπουλου

Ανοιγε έτσι τις πόρτες μιας τεράστιας πνευματικής αναγέννησης στους κόλπους της οποίας η γνώση και η μάθηση είναι κινητήριες δυνάμεις προόδου.

Παραλληλα όμως οι δυνάμεις αυτές αποτελούν και το βάθρο πάνω στο οποίο εδράζονται οι ανοικτές κοινωνίες,ήτοι αυτές στις οποίες οι άνθρωποι μπορούν να Σκέπτονται και να εκφράζονται ελεύθερα.

Δυστυχως όμως οι ανοικτές κοινωνίες, όπως πολύ γλαφυρά και εξόχως αναλυτικά, επισημαίνει στο κορυφαίο έργο του ο αείμνηστος Καρλ Ποππερ, έχουν τους εχθρούς τους.

Και αυτοί οι τελευταίοι δεν είναι άλλοι από τους ανθρώπους που επιδιώκουν ολοκληρωτικές αντιλήψεις να τις μετατρέψουν σε μορφές πολιτικής εξουσίας.

Ισχυρό έτσι όπλο τους, προς την κατεύθυνση αυτή,είναι ο πνευματικός έλεγχος μιας κοινωνίας και η αναγκαία για τον σκοπό αυτόν ισοπέδωση των εκπαιδευτικών της δομών.

Για τις φαιό κόκκινες δυνάμεις του ζόφου,ένα ισοπεδωμένου εκπαιδευτικό σύστημα είναι λόγος ύπαρξης.Υπο αυτή την έννοια ο κύριος Αλεξης Τσιπρας σήμερα, εγκληματεί εις βάρος της χώρας για ευτελείς πολιτικό κομματικούς λόγους

Εδώ και χρόνια πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, η πλειοψηφία της κοινωνίας σύμφωνα τουλάχιστον με τις δημοσκοπήσεις, συμφωνούν ότι επιβάλλεται η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος που δεν επιτρέπει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

Έχει διαμορφωθεί μάλιστα μια κοινή συνισταμένη ως προς την αναθεώρηση που προβλέπει ότι θα μπορεί να επιτραπεί η δημιουργία μόνο μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα βρίσκεται ο Σύριζα με τις ιδεοληψίες του που μπλοκάρει κάθε αλλαγή του άρθρου 16 στην εν εξελίξει διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης.

Μπορεί υπουργοί και στελέχη του να έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό, μπορεί να στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, αλλά η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων παραμένει ένα ακλόνητο ταμπού.

Τρεμουν μπροστά στο ενδεχόμενο μιας γνωστικής ανατροπής στην Ελλάδα, ικανής να ανεβάσει το επίπεδο της κριτικής σκέψης.

Αποτέλεσμα η Ελλάδα να είναι η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα που επιμένει να διατηρεί στο Σύνταγμα τους αναχρονιστικούς περιορισμούς στην παιδεία και η σημερινή της ηγεσία να κλείνει τα μάτια και τα αυτιά σε ότι συμβαίνει στον κόσμο.

Η κυβέρνηση που εν μία νυκτί ενοποιεί χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική ΤΕΙ και ΑΕΙ για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους, επιμένει να αγνοεί τη διεθνή πραγματικότητα και κυρίως τις ανάγκες της νέας γενιάς.

Αυτην την τελευταία προτιμά να την ωθεί εκτός Ελλαδος,ώστε να απολλασεται έτσι από τα δυναμικά στοιχεία της κοινωνίας μας.

Ανέχεται έτσι τη λειτουργία των διάφορων κολεγίων που οι απόφοιτοι τους υποχρεωτικά αναγνωρίζονται ως ισότιμοι επαγγελματικά με τους πτυχιούχους των κρατικών ΑΕΙ, αλλά αρνείται να επιτρέψει την πιθανότητα δημιουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων, που θα μπορούσαν να αναβαθμίσουν την εκπαίδευση και να σταματήσουν τη διαρροή χιλιάδων νέων κάθε χρόνο για σπουδές στο εξωτερικό.

Όπως έχουν επισημάνει με πρόσφατη παρέμβαση τους κορυφαίοι πανεπιστημιακοί που διδάσκουν τόσο στην Ελλάδα όσο και σε κορυφαία ιδρύματα του εξωτερικού η αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι θέμα δημοκρατίας.

Είμαστε η μόνη χώρα υποστηρίζουν όπου ο κοινός νομοθέτης δεν είναι ελεύθερος να ρυθμίσει το καθεστώς των πανεπιστημίων σύμφωνα με τις εκπαιδευτικές, κοινωνικές και πολιτισμικές ανάγκες κάθε εποχής και τις προτεραιότητες της εκάστοτε πλειοψηφίας. Αντίθετα, περιορίζεται ασφυκτικά από το ίδιο το Σύνταγμα.

Το ποιες είναι κάθε φορά οι καταλληλότερες μεταρρυθμίσεις, υπογραμμίζουν, είναι θέμα πολιτικής, με την ευγενέστερη έννοια του όρου, και όχι συνταγματικής κατοχύρωσης. Είναι θέμα, με άλλα λόγια, δημοκρατίας.Ψιλα γράμματα αυτά για τον κύριο πρωθυπουργό μας όμως.

Μπορεί ο κόσμος να αλλάζει πλέον με ασύλληπτες ταχύτητες, η τεχνολογία να αλλάζει διαρκώς τα δεδομένα, αλλά κάποιοι εδώ δυστυχώς παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ολοκληρωτικές και σκοταδιστικές λογικές του περασμένου αιώνα.

Ο κ. Τσίπρας που παριστάνει τον κήνσορα και τον προστάτη του δημοσίου συμφέροντος, ας ρίξει μια ματιά στην Κύπρο, όπου μέσα σε λίγα χρόνια κατάφερε να γίνει πανεπιστημιακό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου…