Πέρασαν «πολλά όμορφα παιδιά» τότε από τα Εξάρχεια, σαν τον Χρήστο Ζυγομαλά

Αφιερωμένο στην μνήμη του Χρήστου Ζυγομαλά (Αθήνα 1951-2019)

«Τα σώματά μας θα χαθούν θα σβήσουν
από μας θα μείνει  μέχρι της συντελείας των αιώνων αυτό το “σε αγαπώ” που σου ψιθύρισα στις ώρες τις πιο κρυφές»
Νίκος Εγγονόπουλος

Του Παναγιώτη Παπαδόπουλου (Κάιν)

Μαθητής ήμουν στα τέλη της δεκαετίας του 70 όταν η ορμή της  «άγριας νιότης»  με έσπρωξε από τον παγωμένο Κόσμο των θρανίων και της σχολικής αίθουσας στην καυτή αγκαλιά των πρώτων  «δαιμονισμένων»  Εραστών της  Αμφισβήτησης της  πλατείας Εξαρχείων.

Ο Νικόλας ο Ασιμος ήταν ήδη εκεί και πουλούσε την πρώτη «παράνομη κασέτα» του μπροστά στο Πολυτεχνείο μαζί με βιβλία. Ηταν εκεί από πολύ πριν ο Χρήστος Κωσταντινίδης, ο Τέο Ρόμβος με το πρώτο αναρχικό βιβλιοπωλείο το «Octopus press», ο Νίκος Μπαλής, ο Γιάννης Πασχαλίδης, ο Γιώργος Διαλυνάς, ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης, η Σύλβια Παπαδοπούλου, ο Γιώργος Γαρμπής και άλλοι πολλοί και πολλές που η Μεταπολίτευση γι αυτούς ήταν η «γέφυρα»  για την βαθιά Αλλαγή του Κόσμου και όχι μόνο το πέρασμα από την Χούντα στον εφησυχασμό, στο βόλεμα και στην ανάθεση  που έφερε η «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στην χώρα!

Ηταν εκεί και ο Χρήστος Ζυγομαλάς για την ακρίβεια θα τον αποκαλούσα Χριστό γιατί ήταν μορφή και ψυχή ένας  άγιος στωϊκός άνθρωπος με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο που έφερνε τον ήλιο ακόμα και  στις γκρίζες μέρες,τις κακές μέρες των Εξαρχείων. Γιατί τα Εξάρχεια μέσα στην ιστορική τους διαδρομή είχαν και τις αντιφάσεις τους ,(και) κακές μέρες που γκρέμιζαν  «μύθους» και «αγιογραφίες».

Πάντα σε όλους τους καιρούς  ευγενικός και πρόσχαρος ο Χρήστος,ήρεμος,ανεκτικός,συμπαραστάτης των αδύναμων, αγωνιστής, βάδισε με την κιθάρα και τις μπαλάντες του σε έναν δρόμο μοναχικό αναζητώντας την πηγή της  «ιδανικής του Πολιτείας» για να ξεδιψάσει !

Κακώς τον ταυτίσανε με τον Νικόλα Ασιμο και τον αποκαλούσαν «φρικιό»(τι άστοχος, άκομψος και άχαρος «τίτλος» για έναν καλλιτέχνη της αξίας του  Χρήστου!), μπορεί να συνεργάστηκε μαζί του αλλά η πορεία του και το «στίγμα» του ήταν ξεχωριστά γι αυτό και συνέχισε μόνος του με τις πολιτιστικές του ανησυχίες στο μέλλον χωρίς «βεβαιότητες»  και «κλισέ».

Κι ο Χρήστος ήταν απελευθερωμένος από «βεβαιότητες ,ταμπέλες και πολιτικές ταυτότητες» που σε εγκλωβίζουν στο ατομικό κελί της έπαρσης και της  εμμονής  η αυστηρότητα, η τρέλα και ο αυταρχισμός της ιδεοληψίας!

Επίμονος, εξωστρεφής, πολυτάλαντος, πολύπλευρος, γεμάτος αμφιβολίες έβλεπε μακριά πέρα από τις χορδές που «πατούσαν»  οι μπαλάντες του. Στην ποίηση, στην γλυπτική, στην χαρακτική  απεικόνισε τον ύμνο στην Ζωή και στον΄Ανθρωπο.΄Ενωσε  τον  αντιεξουσιαστικό στίχο και τραγούδι με όλες τις καλλιτεχνικές αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης που δεν φοβούνται να δοκιμάσουν όλους τους «σταθμούς»  που περνά το Τραίνο, γρήγορο σαν αστραπή.

Κι αυτό το Τραίνο πού λέγεται ζωή έχει μέσα του και τον θάνατο που αμείλικτος, θρασύς και άτιμος όπως κάθε Δήμιος πήρε και τον Χρήστο μας τα ξημερώματα της Τετάρτης 30ντα του Γενάρη, μετά από δύο χρόνια  βασανιστικά από τον καρκίνο.

Δύο χρόνια με υπομονή και θάρρος  κοίταξε στα μάτια «το τέρας» και πάνω του τραγούδησε, χάραξε, έγραψε, ζωγράφισε.

Γιατί ο Χρήστος δεν τα παρατούσε ποτέ ακόμη κι αν το  ΄73-΄74 που άφησε την «Καλών Τεχνών» και τα εργαστήρια των καθηγητών Νικολάου και Κανακάκη  για την  ποίηση και την μουσική του δρόμου, επέστρεψε όμως για να  την συνεχίσει και να την τελειώσει 30 χρόνια μετά, το 2000-2004 στο εργαστήριο γλυπτικής του καθηγητή Λάππα.

Μα το πιο ωραίο του ποίημα ,η καλύτερή του μπαλάντα είναι η οικογένειά του(οι πρώτοι και τελευταίοι μας σύντροφοι όπως λέω εγώ….),η συνοδοιπόρος του Βάνια και οι τρείς του επίγειοι άγγελοι ,οι κόρες του Αριάδνη,Περσεφόνη και Αρτεμις που στάθηκαν μέχρι το τέλος  «βράχοι» αλληλεγγύης  και συντροφικότητας.

Με το τέλος του Χρήστου κλείνει όλο και πιο πολύ ο «κύκλος»  της γενιάς των  «χαμένων ποιητών» της Πλατείας και εκείνου «κάποτε» του Αναρχικού χώρου, των πολύμορφων  ευαίσθητων  τάσεων  να εκφράσουν αγωνίες ,αρνήσεις και αντιστάσεις  (πολλές φορές με λάθος τρόπο αλλά αυτό δεν ακυρώνει την συλλογική θετική προσπάθεια εκείνων των εποχών…) ενάντια στην Βαρβαρότητα και στην Βία που σπέρνει γύρω της η  ματαιόδοξη,φιλοπόλεμη και αλαζονική Λερναία ΄Υδρα της Εξουσίας!

Με την «αναχώρησή» του στο ΄Αγνωστο  ο Χρήστος  αφιερώνει ότι καλύτερο είχε γράψει στα  «όμορφα παιδιά της πλατείας» που το όραμά τους  ξεπρόβαλε για «να τα αλλάξει όλα, απαιτώντας τα πάντα ή τίποτα» και βρέθηκε 10ετίες μετά η «μπαλάντα της Πλατείας»  ματαιωμένη,σκορπισμένη  και διαλυμένη χωρίς καμιά «καβάτζα»  να αποχαιρετά τους «δικούς της» πρόωρα ,πάνω από τους ανοιχτούς λάκκους των κοιμητηρίων να «μετρά» συνέχεια απώλειες !

Γιατί δεν είναι ότι «χάσαμε» μόνο εμείς, χάσαμε όλοι μας ως Κοινωνία που αργοπεθαίνει ακολουθώντας  τις θανατηφόρες «συνήθειες»  της ανθρωποφαγίας, του ανταγωνισμού,του ατομικισμού και του κανιβαλισμού. Πού πνίγεται κάθε ελπίδα  για ζωή ,αυτό το μακρινό φώς του «ίσως αύριο» μέσα σε αρένα  πανεθνικής σαχλαμάρας και αφασίας που υπόσχεται κυνικά πώς είναι καταδίκη να μην  αλλάξει ποτέ τίποτα στην χώρα!!!

Γιατί δεν είναι ότι «χάσαμε» μόνο εμείς, αλλά όλοι μας το όραμά μας, την πίστη και την «πυξίδα» μας για έναν καλύτερο Κόσμο, τον Κόσμο του Χρήστου Ζυγομαλά!
Και αυτό το όραμα με δυνατή πίστη μέχρι και την τελευταία στιγμή  κράτησε ο Χρήστος και από εκεί πού είναι συνεχίζει να το διακινεί στους ανθρώπους γιατί είναι άδικο να κερδίζει το σφαγείο της ζωής!

Όχι λοιπόν δάκρυα για τον Χρήστο, μόνο υπερηφάνεια ,χαρά και τιμή  γιατί έζησε μεταξύ μας ένας σπουδαίος Ανθρωπος, ένας τροβαδούρος και ποιητής της Αγάπης και της Ελευθερίας που καθώς «έφευγε με μοτέρ ηλεκτρικό για την εξοχή» έκανε  τα «Γυμνά κλαριά» να ανθίσουν!

Πράγματι Χρήστο είσαι πάντα εδώ..... Και πέρασαν πολλά  από "τότε που βρεθήκαμε την τελευταία φορά"!!! ΄Αλλους καθήλωσαν τραγικά κι άλλους τους λύτρωσαν  ακολουθώντας άλλες επιλογές ,έκαναν τις «αλλαγές τους» όπως έλεγες κι εσύ! Δύσκολο να «συμφιλιωθείς» και να αποδεχθείς τον θάνατο αλλά αν δεν το κάνουμε δεν θα αισθανθούμε ποτέ Ελεύθεροι!

"Καλό Ταξίδι" Χρήστο και στα άλλα αδέρφια  που "έφυγαν" νωρίς, πολύ νωρίς από την όμορφη, τότε, αγαπημένη μας πλατεία Εξαρχείων, πριν χαθεί κι αυτή με τα χρόνια  στον μύλο που όλα τα αλέθει ο σταλινισμός, ο μπαχαλισμός  και  ο μηδενισμός  που «κατέχουν το αλάθητο» και φιγουράρουν  στην βιτρίνα του Πουθενά και του Τίποτα σαν «επαναστατική πρωτοπορία» και «κίνημα»!!! Και καθώς «φεύγεις» ένα τελευταίο….

«Ξαναγυρίζουμε στον εαυτό μας.. Νιώθουμε τη θλίψη μας και τον αγαπούμε περισσότερο. Ναι, ίσως αυτό να ’ναι η ευτυχία, η αυτολύπηση, η επίγνωση της δυστυχίας μας»
Albert Camus

Στο επανιδείν Χρήστο Ζυγομαλά! (απέναντι στον πόνο, το μόνο πού έχουμε και μπορούμε είναι να τον υποφέρουμε …)

Παπαδόπουλος Παναγιώτης(Κάϊν)/μεμονωμένο άτομο από τον Αναρχισμό erozer2000@yahoo.gr  http://nadaparanosotros.blogspot.gr/ , https://exadaktylos.wordpress.com/
σχετικά άρθρα:

http://www.efsyn.gr/arthro/pseytra-zoi-pos-afises-kai-efyge-toso-noris-i-myrto

http://nadaparanosotros.blogspot.com/2016/04/blog-post.html

Αναζητήστε τα βιβλία και την μουσική του Χρήστου Ζυγομαλά , 1/ «Η Μπαλάντα της Πλατείας», εκδόσεις Ρενιέρη,Σόλωνος 128 Αθήνα, τηλ.2130080255, https://comicon-shop.gr/ 2/«Η μυγοσκοτώστρα» (20 κείμενα), Στέγη «Bibliotheque» Θεμιστοκλέους και Βαλτετσίου 76,Εξάρχεια,τηλ. 2108223067 bibliotheque.open@gmail.com & info@bibliotheque.gr, https://www.bibliotheque.gr/ 3/"Cantos Desperados",ποιήματα-2016 4/ "Πολιτεία" (κασέτα), 1981 5/"Ξενέρωμα" (κασέτα -cd),1982 6/ «Από τη Σμύρνη στην Αθήνα» (cd) ,1994