Το καλοκαίρι τελείωσε και το φθινόπωρο παρελαύνει στο ίδιο σκηνικό: ο Τσίπρας σε πτώση και ο Μητσοτάκης σε άνοδο. Ανάμεσά τους, το χάος...

Tου Γιάννη Πρετεντέρη 

ΤΟ ΒΗΜΑ

Αν συνεκτιμήσει κανείς όλες τις δημοσκοπήσεις που έχουν δημοσιευτεί μετά τον Αύγουστο (εννέα τον αριθμό...) διαπιστώνει τρία κοινά στοιχεία.



Πρώτον, τη ραγδαία επιδείνωση της εικόνας της κυβέρνησης - τα ποσοστά δυσαρέσκειας σε όλες τις δημοσκοπήσεις υπερβαίνουν το 80%...



Δεύτερον, τη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς, με μια ΝΔ σταθερά πλέον πάνω από 30% και έναν ΣΥΡΙΖΑ γύρω στο 20%.



Τρίτον, την ενίσχυση του Μητσοτάκη έναντι του Τσίπρα, ιδίως μετά τη ΔΕΘ.

 

Με άλλα λόγια, η ανατροπή που καταγράφηκε με την εκλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της ΝΔ φαίνεται να εμπεδώνεται και να ενισχύεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφερε να αλλάξει τα δεδομένα παρά τα όπλα που έριξε στη μάχη (κλείσιμο της αξιολόγησης, τηλεοπτικές άδειες...) και η ΝΔ έτσι παρουσιάζει μια εικόνα φαβορί των επόμενων εκλογών.>

Πρόσθετο στοιχείο. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ να επιβάλει την απλή αναλογική δημιουργεί σοβαρές προϋποθέσεις για αυτοδυναμία. Η ΝΔ χρειάζεται περίπου 36% για να το επιτύχει, ποσοστό καθόλου ανέφικτο με τα σημερινά δεδομένα.

Το χειρότερο όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτό. Είναι η προφανής αδυναμία του να αντιστρέψει την κατάσταση. Η οποία προκύπτει από τρεις λόγους.



Πρώτον, από τις αντικειμενικές δυσκολίες της πολιτικής που ακολουθεί.

Παρά τις κομπογιαννίτικες εκτιμήσεις της κυβέρνησης, καμία προοπτική ανάκαμψης δεν φαίνεται στον ορίζοντα και η οικονομία βρίσκεται στο χειρότερο σημείο από την αρχή της κρίσης. Ως γνωστόν, η οικονομική δυσχέρεια είναι σωρευτική - το ίδιο και η λαϊκή δυσφορία...



Δεύτερον, από τις υποκειμενικές αδυναμίες της κυβερνητικής διαχείρισης, η οποία βουλιάζει στην ανικανότητα, στη φλυαρία και στη συναλλαγή.

«Στις εκλογές δεν χρειάζεται να κάνουμε σποτ: θα παίζουμε συνεχώς τη φάτσα του Παππά και του Σπίρτζη!» έλεγε γελώντας στέλεχος της ΝΔ - αν χρειαστεί θα μπορούσαν να προσθέσουν και τον Φίλη αλλά πρόλαβε και τον άδειασε ο Πρωθυπουργός...



Τρίτον, από την αδυναμία να βρει μια πειστική απάντηση απέναντι στη ΝΔ.Η παλαιολιθική ρητορική περί «νεοφιλελευθερισμού», «ελιτισμού», «ακροδεξιών» και λοιπών «εχθρών της κοινωνίας» δεν φαίνεται να περπατάει πέρα από έναν σκληρό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ενώ και το παραμύθι της διαπλοκής ξεθώριασε, ιδίως όταν διακινείται από ένα Μέγαρο Μαξίμου βουτηγμένο στο νταραβέρι και στην ίντριγκα.

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει restart με κουρασμένα επιχειρήματα, τη στιγμή που το αφήγημα της ΝΔ μπορεί να μην ενθουσιάζει τα πλήθη αλλά δείχνει πιο στέρεο και πιο συνεκτικό.

Ο ίδιος ο Μητσοτάκης άλλωστε έχει καταφέρει να αναδείξει το προφίλ ενός πολιτικού τον οποίο ακόμη κι αν δεν λατρεύεις, δεν έχεις λόγο να μην τον ψηφίσεις - εφόσον θέλεις να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ...

Διότι αυτό είναι η ουσία της υπόθεσης. Για όλες τις αιτίες που αναφέραμε αλλά και για άλλες που προστίθενται καθημερινά, το κυρίαρχο ρεύμα στην κοινωνία σήμερα είναι ένα ρεύμα έξωσης της κυβέρνησης.

Δεν υπάρχει προηγούμενο στην ελληνική πολιτική ιστορία (ενδεχομένως και στην παγκόσμια...) που τέτοιο ρεύμα να έχει αναστραφεί σε βάθος χρόνου. Συνήθως γίνεται εντονότερο.

Υπό αυτή την έννοια, το αγκίστρωμα του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία έχει μόνο κόστος. Και για τον τόπο αλλά και για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κυρίως όταν το μόνο που τους κρατάει πλέον στο παιχνίδι είναι ο φόβος. Ούτε η ελπίδα, ούτε η προσδοκία, ούτε το σχέδιο. Ενας φόβος για τις συνέπειες από την απώλεια της εξουσίας, ο οποίος μετατρέπεται σταθερά σε πανικό.

Μόνο που ούτε ο φόβος ούτε ο πανικός είναι λύση για μια κυβέρνηση. Είναι απλώς βλακεία.

Και όπως ίσως θα έλεγε η Τζένη Βάνου:



«Αν είναι η βλακεία αμαρτία/να βγω να το φωνάξω με λατρεία...».