Αναζητείται ένας νέος καιάδας;

Αυτοί οι οποίοι βρίσκουν τα μέτρα του προστατευτικού εγκλεισμού υπερβολικά, ας μας εξηγήσουν προηγουμένως ποια είναι η σχέση τους με τον θάνατο.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

«Πανδημία από τις ελληνικές λέξεις παν (όλοι) και δήμος (πληθυσμός), είναι μια επιδημία λοιμωδών ασθενειών που εξαπλώνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε μια μεγάλη περιοχή και απειλεί το σύνολο του πληθυσμού.

Επίσης, η πανδημία ξεκινά με τη μόλυνση ζώων από τον ιό με περιπτώσεις στις οποίες τα ζώα μολύνουν ανθρώπους και στη συνέχεια φθάνει σ΄ ένα στάδιο στο οποίο ο ιός αρχίζει να εξαπλώνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Τελειώνει δε όταν λοιμώξεις από τον νέο ιό έχουν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο». Κάνοντας μια σύνθεση επιστημονικών ορισμών το κείμενο που προηγείται δίνει μια σαφέστατη διάσταση της πανδημίας.

Με απλά λόγια έτσι, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο άγνωστος για την ώρα ιός που προκαλεί τη νόσο Covid-19 και ο οποίος όπως λέγεται διαδίδεται εκθετικά, σε κάποιες στιγμή, αν δ εν αναχαιτισθεί, θα μολύνει το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη μας. Υπάρχει κάποια αντίρρηση στο θέμα αυτό; Αν ναι, με χαρά να την ακούσουμε.

Συμβαίνει όμως, όπως μας είπαν δύο διάσημοι καθηγητές μικροβιολογίας και λοιμωξιολογίας, οι Ερβί Μπερκαβιέ, του Εβραϊκού Πανεπιστημίου και Ντιντιέ Σικάρ, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Παρισίων, ο κορωνοϊός να είναι μάλλον ακίνδυνος για ανθρώπους ηλικίας έως 40 ετών, λίγο επικίνδυνος για τις ηλικίες 40-65 και θανατηφόρος σε σημαντικό βαθμό για τα άτομα από 65 ετών και άνω.

«Αυτά τα τελευταία, τονίζει ο καθηγητής Ερβέ Μπερκαβιέ, σε περίπτωση προσβολής τους από τον ιό, αν έχουν και υποκείμενο πρόβλημα υγείας, οι πιθανότητες αποφυγής του μοιραίου είναι ίσως πιο κάτω από 50%...

Εξάλλου, μια προσεκτική ανάλυση όλων αυτών που έχασαν τη ζωή τους τον τελευταίο καιρό από τον ιό, μας δείχνει ότι το 80% και πλέον ήταν ηλικίας 65 ετών και άνω. Υπό αυτή την έννοια, δυνητικά η Covid-19 είναι μια νόσος που απειλεί περί τα δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας…».

Αναφορικά δε με την Ευρώπη, η απειλή αυτή με βάση τα τελευταία δημογραφικά στοιχεία, ισχύει για το 35% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, ήτοι για 193 εκατομμύρια Ευρωπαίους. Και από αυτούς τους τελευταίους, οι δυνητικοί μελλοθάνατοι είναι ούτε λίγο ούτε πολύ περί τα 7 εκατομμύρια.

Στην εποχή των Στάλιν, Μάο, Χίτλερ και Μουσολίνι, μια τέτοια πανδημία θα ήταν δώρου εξ ουρανού. Οι μεγάλοι ηγέτες και σωτήρες των λαών θα άφηναν την πανδημία να εξελιχθεί και όποιον πάρει ο χάρος. Για τους Στάλιν και Μάο θα έλυνε το πρόβλημα της πείνας που τα καθεστώτα τους δημιούργησαν στην προσπάθειά τους να κολλεκτιβοποιήσουν την ρωσική και την κινεζική γεωργία.

Αντί οι ίδιοι να εξολοθρεύσουν περί τα 50 εκατομμύρια Κινέζους και Ουκρανούς, τον «υπέρτατο» αυτόν ρόλο θα τον αναλάμβανε η Covid-19 και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Διά της εξολοθρεύσεως των ηλικιωμένων εξάλλου, η νόσος θα απάλλασσε τα καθεστώτα τους και από το κόστος της χορήγησης κάποιων συντάξεων και περιόριζε αισθητά τις δαπάνες υγείας. Επιπροσθέτως, τον Χίτλερ θα τον βοηθούσε στη δημιουργία νέων και στιβαρών ανθρώπων με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.

Αφήνω δε τα κρεματόρια στο Άουσβιτς και αλλού, που θα ξόδευαν λιγότερη ενέργεια λιώνοντας πτώματα Εβραίων.

Υπερβολικά όλα αυτά; Καθόλου. Μια προσεκτική ανάγνωση κειμένων των θεωρητικών του ιστορικού υλισμού και του εθνικοσοσιαλισμού, συγκλίνουν προς τη διαπίστωση ότι οι ηλικιωμένοι αποτελούν αντιπαραγωγικό βάρος για μια κοινωνία και όσο περισσότερο ζουν, τόσο το χειρότερο για τους νεότερους, από τους οποίους αφαιρούν πόρους.

Σήμερα δε, μας λένε, τα μέτρα καραντίνας θα δημιουργήσουν ανεργία και σε περιοχές όπως η Λατινική Αμερική θα οδηγήσουν σε άνοδο της εγκληματικότητας.

Κατά συνέπεια οι καραντίνες και όλα τα απαγορευτικά μέτρα είναι βλακώδη και επιπροσθέτως αντίκεινται και στις περί ιστορικού υλισμού μαρξικές προσεγγίσεις, που μας λένε ο άνθρωπος υπάρχει μόνον μέσα στις συνθήκες παραγωγής.

Κατά συνέπεια, όσοι πιπιλίζουν την καραμέλα άνθρωπος η οικονομία, δεν έχουν καταλάβει τίποτα, ούτε για τον άνθρωπο ούτε για την οικονομία. Στη λογική αυτή, εξάλλου, τα τελευταία χρόνια, αναπτύσσονται θεωρίες και «κινήματα» κατά των εμβολίων, κατά των προσπαθειών για την επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής και βέβαια κατά της ιατρικής, που συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτή.

Ορισμένα από τα κινήματα αυτά έχουν μάλιστα και «οικολογικό» πρόσημο με ύπατη αξία την «φυσική ζωή».

Είναι προφανές, ότι η πανδημία θα οδηγήσει και σε νέες θεωρητικές προσεγγίσεις, όπου όραμα κάποιων θα είναι κοινωνίες με όριο ηλικίας και στις οποίες ο περίφημος κανόνας της πρώτης μέριμνας να σώζονται ζωές θα πεταχτεί σε έναν νέο, υπό αναζήτησή για την ώρα Καιάδα.