Τα χρειάζομαι πραγματικά όλα αυτά που καταναλώνω καθημερινά? Αγοράζω πράγματα που τα έχω πραγματική ανάγκη, που μου είναι απαραίτητα?
Εργάζομαι κάθε μέρα περισσότερο για να αποκτήσω περισσότερα υλικά αγαθά! Αυτά τα προιόντα με τις φανταχτερές συσκευασίες που πολλές φορές είναι πιο ακριβές από το προιόν που έχουν μέσα. Ψάχνω την ικανοποίηση, την ευτυχία σε ένα υλικό αγαθό. Πόσο λάθος αντίληψη, λες και η ευτυχία είναι κάτι που μπορείς να αγοράσεις! Δημιουργώ ανάγκες κάθε μέρα που καλύπτονται μόνο με τα χρήματα. Ρούχα, παπούτσια, αυτοκίνητα, κινητά τηλέφωνα. Ένας φανταστικός, υπέροχος κόσμος, μια ουτοπία, όλα αυτά, εγώ το μόνο που έχω να κάνω είναι να μπω σε αυτόν τον κόσμο. Αγοράζοντας! Καταναλώνοντας!
Ξοδεύω όλο και περισσότερα χρήματα, που για να τα αποκτήσω διαθέτω χρόνο, ώρες ατελείωτες από τη ζωή μου, χάνοντας τη ζωή μου!
Όχι, δεν είναι απληστία αυτό, δεν είναι πλεονεξία, είναι ένα υποκατάστατο μιας κενής πραγματικότητας. Μπορεί να είναι και ναρκισσισμός. Σίγουρα όμως είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Μια ανάγκη για περισσότερη κατανάλωση, η υπερκατανάλωση, με σοβαρές επιπτώσεις στο περιβάλλον (σκουπίδια), στην ψυχική μου υγεία, στο ΠΟΡΤΟΦΟΛΙ μου.
Αν συνειδητοποιήσω το πρόβλημα (είναι πρόβλημα) θα το λύσω. Αν η τάση του ‘’πολιτισμένου’’ κόσμου με τις ‘’φανταστικές’’ ανάγκες παραμεριστεί, θα έχω τη λύση πρώτα από όλα του ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
Το ‘’σπορ’’ του καταναλωτισμού λοιπόν. Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας.
Το χρειάζομαι? Όχι, δεν το χρειάζομαι!