Έργα και ημέρες της τουρκικής ΜΙΤ

Ο Τζων Π. παληά καραβάνα της αμερικανικής διπλωματίας με θητεία στην Ελλάδα και την Τουρκία και καλές διασυνδέσεις με τη CIA, είναι κατηγορηματικός: «Πιστεύω, μας λέει, ότι όλο και περισσότερο η τουρκική ΜΙΤ θα είναι παρούσα στις εξελίξεις στη Μεσόγειο και θα παίζει διάφορα παιγνίδια, όχι πάντα συμβατά με πάγιες αρχές των δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών, Εξάλλου επί Ερντογάν,ο ρόλος και η επάνδρωση της έχουν ριζικά αλλάξει στην Τουρκία».

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Ετσι, η διαβόητη τουρκική υπηρεσία πληροφοριών, τα δέκα τελευταία χρόνια όχι μόνο έχει ενισχυθεί στο έπακρο, αλλ΄ είναι και πειθήνιο όργανο στην υπηρεσία του Τούρκου προέδρου.

Παράλληλα είναι τεράστιο και το πεδίο δράσης της. Συρία, Λίβανος, Ελλάδα, Λιβύη, Κύπρος, Αλγερία, Γερμανία, Ιταλία και Γαλλία, είναι οι περιοχές όπου η ΜΙΤ έχει δίκτυα πρακτόρων και συνεργατών. Πέρα βέβαια από αυτά που διαθέτει στην Κεντρική Ασία και ιδιαίτερα στο Ουζμπεκιστάν.

Από το 2002 όμως, η δομή της ΜΙΤ, που ιδρύθηκε το 1965, εις αντικατάσταση της ΜΑΗ, αλλάζει συνεχώς, προς όφελος του ισλαμικού στοιχείου.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επωφελήθηκε από τις απαιτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραμερίζοντας από την ΜΙΤ το στρατιωτικό στοιχείο, άρχισε να το αντικαθιστά με το ισλαμικό, το οποίο όμως έφερε πολιτικό μανδύα.

Ήταν ένα σοβαρό δώρο που έκανε στις θρησκευτικές αδελφότητες, χωρίς η Ευρωπαϊκή Ένωση να παίρνει χαμπάρι τι συνέβαινε.

Το ίδιο βέβαια ίσχυε και για το ΝΑΤΟ, η γραφειοκρατία του οποίου αμφιβάλλουμε σε ποιό βαθμό έχει πλήρη γνώση του τι συμβαίνει σήμερα στην Τουρκία, και ποια είναι η ακριβής κατάσταση στον τουρκικό στρατό. Πολύ αμφιβάλλουμε επίσης αν το ΝΑΤΟ γνωρίζει σε βάθος ποιες είναι οι σχέσεις της ΜΙΤ με το ακραίο Ισλάμ, αλλά και με τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Χαμάς και η Χεζμπολλάχ στη Λωρίδα της Γάζας και στο Λίβανο.

Από την πλευρά τους, οι Ευρωπαίοι εν όψει των αποφάσεων τους στις 24 Σεπτεμβρίου για κυρώσεις έναντι της Τουρκίας, αν τελικά τις υιοθετήσουν, καλό θα ήταν να λάβουν υπόψη τους τις διασυνδέσεις του βαθέως τουρκικού κράτους με το οργανωμένο έγκλημα στη Μεσόγειο τη Βόρεια Αφρική και την Κεντρική Ασία.

Οι μόνες Υπηρεσίες Πληροφοριών και Ασφάλειας που έχουν ξεκάθαρη εικόνα για τον ευρύτερο ρόλο της Τουρκίας στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Ευρασία και τη Βόρεια Αφρική, είναι οι γαλλικές και οι ισραηλινές. Ιδιαίτερα δε οι γαλλικές έχουν και άμεσες εμπειρίες από δολοφονίες Κούρδων και Αρμενίων στη Γαλλία.

«Στον κόσμο της κατασκοπείας, τονίζει πρώην στέλεχος των γαλλικών Υπηρεσιών, υπάρχει ένας άρρητος κανόνας: όλα είναι αποδεκτά εκτός και αν πράκτορες ξένης χώρας δολοφονούν ανθρώπους στο εθνικό έδαφος».

Κάτι παρόμοιο συνέβη στη Γαλλία, στο Παρίσι, στις 9 Ιανουαρίου 2013, με τη δολοφονία τριών στελεχών του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, η οποία διαπράχτηκε από τον Ομέρ Γκουνί, αποβιώσαντα το 2016ανεπίσημο πράκτορα της ΜΙΤ.

Το γεγονός αυτό από μόνο του βοήθησε τους Γάλλους να καταλάβουν ότι η Τουρκία είναι ένας ψευτοσύμμαχος της Δύσης, ο οποίος πριν από όλα ενδιαφέρεται να αρμέξει από τον δυτικό κόσμο χρήμα και φιγούρα. Στην ουσία το σημερινό ισλαμικό καθεστώς, αυτό που επιδιώκει είναι να γίνει κύριος συνομιλητής της Δύσης για λογαριασμό
του Ισλάμ, επιτυχαίνοντας ταυτοχρόνως και ισχυρότερη παρουσία στη Μεσόγειο, μέσω του Αιγαίου.

Είναι προφανές έτσι ότι ο Τούρκος Πρόεδρος, για να πετύχει τους στόχους του έχει επιλέξει όσον αφορά την Ελλάδα την τακτική της φθοράς και της αποδυνάμωσης της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος. Ευελπιστεί παράλληλα στην κόπωση της διεθνούς κοινότητας και στην εξοικείωση της με την αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Ως φαίνεται όμως, η υπερβολή στις τουρκικές διεκδικήσεις και οι ενέργειες του ισλαμικού καθεστώτος σε ζωτικούς γεωπολιτικούς χώρους, τελικά επέδρασαν αφυπνιστικά για άλλες χώρες, οι οποίες τώρα συνειδητοποιούν ότι ο τουρκικός παράγοντας έχει μεγάλες ηγεμονικές βλέψεις.

Υπό αυτή την έννοια, οι τελευταίες δηλώσεις του Γάλλου Προέδρου ότι η Τουρκία δεν είναι εταίρος στη Μεσόγειο, είναι ενδεικτικές της ευρείας αντίληψης που έχει η γαλλική πλευρά για τις τουρκικές επιδιώξεις σε περιοχές που έχουν γαλλική επιρροή.

Για τους Γάλλους και όχι μόνον, είναι επίσης σαφές ότι με τις επιδιώξεις του ο Ταγίπ Ερντογάν σε δεύτερη φάση θέλει να βάλει στο μεσογειακό παιχνίδι τόσο τη Ρωσία όσο και το Ιράν, μια χώρα όμως με την οποίαν έχει σοβαρές θρησκευτικές διαφορές.

Συμπερασματικά έτσι, κάποιοι τελικά καταλαβαίνουν ότι η σημερινή ισλαμίζουσα Τουρκία αποτελεί περισσότερο διαλυτικό παράγοντα για τη Δύση παρά τον περίφημο» επιτήδειο ουδέτερο» του παρελθόντος.

Και από την άποψη αυτή η τελευταία συμφωνία του Ισραήλ με τα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν, είναι ένα κορυφαίο για την περιοχή μας γεγονός που ανατρέπει πολλά ερντογανικά σχέδια και προβληματίζει την ΜΙΤ.