Συνηθίζουμε να ακούμε μια ιστορία και κατά την ανθρώπινη φύση μας να ταυτιζόμαστε με την αφήγηση του δικού μας ανθρώπου. Όμως όλοι γνωρίζουμε πως κάθε ιστορία, όπως και το κάθε νόμισμα, έχει δύο όψεις.
Η απατημένη σύζυγος που έπεσε θύμα του σαρδανάπαλου συζύγου, είναι δυνάμει και μια σύζυγος που τον δύστυχο τον κέρναγε καθημερινή μουρμούρα! Ο αδιάφορος φίλος στις δύσκολες στιγμές μας, πιθανά να είναι ένας αδύναμος άνθρωπος να διαχειριστεί τις δικές του δυσκολίες, πόσο μάλλον να συντρέξει κάποιον άλλον. Και ο αδιάφορος υπάλληλος μπορεί να ερμηνευτεί και ως ένας λεκτικά κακοποιημένος εργαζόμενος, που έχει υψώσει τείχη αδιαφορίας-επιβίωσης. Άλλο τόσο βέβαια ο κακότροπος εργοδότης είναι δυνάμει απογοητευμένος από την απόδοση του εν λόγω υπαλλήλου και κάποιος που έχει επιλέξει την πίεση από την απόλυση.
Και η είδηση για τις 50.000 κενές θέσεις εργασίας στον τουρισμό, στους κορυφαίους ελληνικούς προορισμούς, που θα σφύζουν σε μερικούς μήνες από κόσμο, Σαντορίνη, Μύκονο, Ρόδο, Κρήτη, Χαλκιδική, έχει και αυτή τις δικές τις δύο όψεις. Διαλέγετε και παίρνετε!
Εργοδότης δεν έχω υπάρξει, έχω υπάρξει όμως επικεφαλής ομάδας αρκετά χρόνια με απόπειρες πρόσληψης υπαλλήλων. Μακροοικονομικά οι εποχές κατά τις οποίες έχω πραγματοποιήσει συνεντεύξεις για πρόσληψη, ποικίλουν. Και πριν και μετά την οικονομική κρίση, δηλαδή με διαφορετικά ποσοστά ανεργίας.
Οι 3 στους 5 που έκαναν συνέντευξη για εργασία ενδιαφέρονταν κυρίως για το ωράριο και κατά πόσο τηρείται, πόσο δύσκολο ήταν το job description, αν θα αλλάξει το πρόγραμμα της ζωής τους, αν θα χρειαστεί να «ζοριστούν». Δυστυχώς δεν ήμουν ο εργοδότης να μπορέσω να κάνω κάποια «δωρεά» στα παιδιά, μιας και είναι «κρίμα» να εργαστούν σκληρά για να κερδίσουν χρήματα. Όλοι ξέρουμε πως το να κερδίσεις χρήματα – νόμιμα- είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, ενίοτε μας τα χαρίζουν κιόλας!
Πίσω, όμως, από τον κάθε νέο ή νέα, πολλές φορές και πίσω από «νέους» άνω των 35 (θεωρούμε ως παραδοχή ο νέος της ιστορίας μας δεν είναι ευσυνείδητος γονέας που «έχει το μαχαίρι στον λαιμό» της ανατροφής των παιδιών) βρίσκονται οι γονείς του, και το πορτοφόλι τους.
Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου όταν ήμουν στα πρώτα βήματα της καριέρας μου και με έβλεπε να κουράζομαι υπερβολικά, να μην έχω προσωπική ζωή, να μου λέει «παράτα τα θα σου δώσω εγώ όσα σου δίνουν» . Τότε δούλευα δυο δουλειές που η πρώτη, η ραδιοφωνική εκπομπή, ξεκινούσε στις 7, άρα ξύπναγα από τις 5. Όμως ήταν αδιανόητο για εμένα να τα παρατήσω, καθώς η εργασία είναι κάτι που δίνει νόημα στη ζωή μου. Δεν λέω πως πρέπει να εργαζόμαστε υπό άθλιες συνθήκες, αλλά και πόσο άθλιες δηλαδή μπορεί να είναι εν έτει 2022 αυτές οι συνθήκες; Εκτός αν ο προσδιορισμός «άθλιες» για τις συνθήκες, χρησιμοποιείται για να περιγράψει την απαιτητική και πολύωρη εργασία.
Στη ζωή μου έχω συναντήσει ανθρώπους οι οποίοι σε όποια εταιρία και να έχουν εργαστεί πάντα κάτι πάει στραβά. Ο εργοδότης, οι συνάδελφοι, οι κτιριακές εγκαταστάσεις, ο μισθός. Οι ίδιοι άνθρωποι όπου και να εργαστούν, αυτό που θα πηγαίνει στραβά θα το κουβαλάνε μαζί τους. Μαντέψτε! Είναι ο εαυτός τους.
Εξ’ ορισμού η εργασία δεν είναι κάθε μέρα και κάθε ώρα κάτι ευχάριστο, ειδικά αν το αντικείμενο της εργασίας, δεν το έχεις επιλέξει, ή δεν έχεις αφιερώσει 5-7 χρόνια από την ζωή σου μετά από προσωπική στοχοθέτηση, ώστε να το καταφέρεις. Σίγουρα υπάρχουν επαγγελματίες που απολαμβάνουν στην πορεία της καριέρας τους βελτιούμενες συνθήκες, συνήθως ωστόσο αυτό αφορά επαγγέλματα που όσοι τα εξασκούν έχουν «ματώσει» για πολλά χρόνια πάνω από βιβλία, σε αίθουσες πανεπιστημιακές και πολύ πιθανά σε ένα φοιτητικό δωμάτιο 20 τετραγωνικών. Ε νισάφι, νομοτελειακά, θα αποζημιωθούν!
Στα παιδιά μου λέω «θα πρέπει να διαλέξετε, ή θα “φτύσετε αίμα” τώρα που είστε νέοι, να σπουδάσετε κάτι που θα σας εξασφαλίσει, ή θα κάνετε dolce vita τώρα και θα “φτύνετε αίμα” μέχρι να γεράσετε. Η επιλογή είναι δική σας, όλα δεν τα έχει κανείς, νόμιμα».
Στην εποχή του “awake” και της κοινωνικής ευαισθησίας, είναι ορθό να αναφερθεί σε αυτό το κείμενο και η ποιότητα του εργασιακού βίου που οφείλει κάθε εργοδότης να εξασφαλίσει στον εργαζόμενο. Θεωρώ πως πλέον ο εργασιακός έλεγχος και τα κίνητρα στον εργοδότη από την πολιτεία, έχουν εξελιχθεί σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα. Από την πλευρά του management και από την φιλοσοφία του human resources, ο εργοδότης με σκοπό την αποτελεσματικότητα του υπαλλήλου, καλά θα κάνει να φροντίζει τις παροχές προς αυτόν, ώστε να είναι κινητοποιημένος και αποδοτικός.
Νομίζω δεν χωράει αντίλογο πως οι παροχές είναι συνυφασμένες με τον βαθμό χρησιμότητας που έχει ο εργαζόμενος για την εταιρία. Για παράδειγμα, αν μια πολυεθνική εταιρία προσλάβει έναν CEO από άλλη χώρα θα του παρέχει ανάλογο κατάλυμα της θέσης και των απολαβών του, αντιστοίχως αν μια εταιρία προσλάβει έναν σερβιτόρο για σεζόν, ίσως του εξασφαλίσει ένα κατάλυμα βασικής διαβίωσης και μπράβο της αν το κάνει.
Υπάρχουν μαρτυρίες που λένε πως οι συνθήκες σε αυτά τα καταλύματα είναι άθλιες, κάτι που όταν συμβαίνει, είναι σίγουρα κατάπτυστο, καθώς αποτελεί πράξη έλλειψης σεβασμού στον άνθρωπο. Επιπρόσθετα το γεγονός πως δεν υπάρχει προσφορά ώστε να καλυφθούν οι 50.000 κενές θέσεις εργασίας προφανώς και είναι ένα “καμπανάκι” για το ύψος των μισθών. Είναι οι εταιρίες στον χώρο του τουρισμού εξαιρετικά λαβωμένες από την πανδημία, όμως το επίπεδο των υπηρεσιών τους είναι εξαρτώμενο από τον υπάλληλο, το ίδιο και η φήμη τους, άρα και το κέρδος τους.
Δεν χωράει αμφιβολία πως το τελευταίο που πρέπει να κάνουν έκπτωση είναι οι απολαβές των υπαλλήλων. Αρκεί βέβαια οι προσδοκίες να είναι ρεαλιστικές και από τις δύο πλευρές. Να σημειώσουμε πως ανάμεσα σε αυτές τις θέσεις υπάρχουν και εκείνες του service, θέσεις οι οποίες έχουν την δυνατότητα των tips (κάτι που δεν είναι σταθερό αλλά είναι σίγουρο).
Η πλευρά των εργαζομένων αναφέρει πως οι συνθήκες εργασίας είναι εξαντλητικές 10-12 ωρών για μικρές απολαβές και πως το ταμείο ανεργίας μετά δεν καλύπτει τους χειμερινούς μήνες. Εγώ πάλι δεν καταλαβαίνω κάτι, οι επιλογές ενός ανέργου ποιες είναι; Ή dream job ή ανεργία; Και αυτός ο νέος τι έχει κάνει ώστε να μπορέσει να έχει περισσότερες επιλογές και να μην τον αφορούν οι εποχιακές θέσεις σεζόν και να τις σχολιάζει και αρνητικά;
Αλίμονο αν δεν αναγνωρίζαμε πως δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι νέοι τις ίδιες αφετηρίες, ίσως και ευκαιρίες. Αυτό όμως που θα παραδεχτούμε όλοι, είναι πως έχουν, τουλάχιστον οι αρτιμελείς και οι σώας τας φρένας και πολλές εναλλακτικές για να χτίσουν την ζωή τους αλλά και κυρίως τα κουράγια, όπως λέει και ο λαός, να «τα δώσουν όλα» για να προχωρήσουν, ο καθένας από την αφετηρία του. Και φευ! Να μην μοιάσουν στον Έλληνα που περιγράφει ο Νίκος Δήμου στο βιβλίο του «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας»:
“Ο Έλληνας, όταν βλέπει τον εαυτό του στον καθρέφτη, αντικρίζει είτε τον Μεγαλέξανδρο, είτε τον Κολοκοτρώνη, είτε (τουλάχιστον) τον Ωνάση. Ποτέ τον Καραγκιόζη...”
Ως μητέρα και ως εργαζόμενη χωρίς ωράρια, λόγω επαγγελματικής ευθιξίας και όχι μόνο, επιθυμώ διακαώς την διατήρηση της δικαιοσύνης και της ιεραρχίας βάσει εφοδίων, εργατικότητας και αποτελεσματικότητας, στον χώρο εργασίας. Γιατί αν δεν συμβαίνει αυτό, δεν ξέρω με τι μούτρα θα κοιτάξω τον γιό μου που έκλαιγε από την πίεση τους μήνες πριν δώσει Πανελλήνιες και που ζει από τα 18 του μόνος και αυτοσυντήρητος, επειδή με έχει πιστέψει όταν τον ορμήνεψα «θα πρέπει να διαλέξεις, ή θα ζοριστείς τώρα που είσαι νέος να σπουδάσεις κάτι που θα σε εξασφαλίσει, ή θα κάνεις dolce vita τώρα και θα ζορίζεσαι μέχρι να γεράσεις. Η επιλογή είναι δική σου».
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
