Η Ελλάδα στις συμπληγάδες του μοιραίου διχασμού…

Η Ελλάδα είναι μια διφυής χώρα. Όσο κι αν η λέξη αυτή ακούγεται ως οξύμωρο σχήμα, εν τούτοις αποτυπώνει μια πραγματικότητα. Η πατρίδα μας, λοιπόν, έχει δύο υποστάσεις, δύο φύσεις, δηλαδή είναι δυσυπόστατη.

Του Γιάννη Μιχαήλ 

Η θέση αυτή δεν είναι αυθαίρετη, (άλλωστε έχει πάρα πολλούς ομονοούντες), αλλά τεκμαίρεται από μια απλή μελέτη της δαιδαλώδους ιστορικής διαδρομής, η οποία ξεκινά από προαιώνιους καιρούς και φθάνει μέχρι τις μέρες μας.

Θα διαπιστώσουμε αυτό το δυσυπόστατο, αν υιοθετήσουμε λίγα μόνο δεδομένα, για τα οποία όλοι μας είμεθα κοινωνοί, αλλά υπάρχει μια σημαντική μερίδα συμπατριωτών μας, οι οποίοι αντιδρούν ακόμα και σε οφθαλμοφανείς αλήθειες.

Εμείς, σε αντίθεση με τους πάσης φύσεως αντιρρησίες, οι οποίοι - ευτυχώς - αποτελούν διαχρονικά μια κοινωνική μειοψηφία, θα υποστηρίξουμε την πανθομολογούμενη άποψη - η οποία υιοθετείται από πλήθος ανθρώπων εκτός συνόρων - ότι η Ελλάδα είναι ένας ευλογημένος τόπος εκπάγλου ομορφιάς, η οποία παράλληλα είναι η μήτρα των γραμμάτων και του πολιτισμού που διοχετεύθηκε σε όλο τα μήκη και
πλάτη της οικουμένης.

Αυτό είναι ένα αμάχητο δεδομένο που δεν επιδέχεται καμία αμφισβήτηση. Αυτά όμως τα προικώα, που παραδόθηκαν αφειδώς στους Έλληνες, αξιοποιήθηκαν κατ’ ελάχιστον από τους κατά καιρούς διαχειριστές της αμύθητης περιουσίας.

Το αποτέλεσμα της πλημμελούς αξιοποίησης του θησαυρού έρχεται να προσυπογράψει τη διφυή υπόσταση της χώρας. Ο ευλογημένος χώρος μεταβάλλεται άρδην σε έναν καταραμένο τόπο που «αίρει τις αμαρτίες του κόσμου», σύμφωνα με την ευαγγελική ρήση. Και από πού αυτό τεκμαίρεται, θα αναρωτηθεί ένας καλόπιστος αναγνώστης. Θα απαντήσουμε με τη γνωστή παροιμία που λέει ότι «χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει».

Δηλαδή, ένα χωριό που είναι σε ξέφωτο δεν χρειάζεται κολαούζο (οδηγό) για να το βρει. Εν κατακλείδι η ευλογία και η κατάρα μαζί προσδιορίζουν το πεπρωμένο της πατρίδας μας.

Μετά από αυτές τις απλοϊκές σκέψεις, ας επιχειρήσουμε ένα μακροβούτι στα κρύα νερά της επικαιρότητας. Τη χώρα μας την περίοδο αυτή την ταλανίζουν δύο σοβαρές καταστάσεις, (άλλη μια διφυής περίπτωση). Από τη μία πλευρά είναι η οικονομική δυσπραγία και από την άλλη η από αιώνων επιθετική βουλιμική εχθροπάθεια της Τουρκίας, η οποία θέλει να υφαρπάξει με απειλές και πονηρά ανατολίτικα τερτίπια ελληνικά εδάφη και τον υποθαλάσσιο πλούτο, που είναι κατοχυρωμένα στη χώρα μας με διεθνείς συμβάσεις.

Το τρίμηνο λουκέτο λόγω των μέτρων της πανδημίας σε όλη την οικονομική δραστηριότητα δοκίμασε τις αντοχές των εργαζόμενων και κάθε είδους επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια τεράστια δυσπραγία, που έχει καταλυτικές επιπτώσεις στις ζωές όλων των πολιτών.

Τεράστιο πλήγμα δέχθηκε και η τουριστική βιομηχανία, ένα από τα πλέον προσοδοφόρα έσοδα της χώρας, αφού εφέτος η άφιξη των τουριστών θα κυμανθεί σε χαμηλά επίπεδα, σε σχέση με τους 40 εκατομμύρια επισκέπτες που ήρθαν πέρυσι.

Βέβαια, η Ελλάδα περιμένει την οικονομική ένεση των 32 δισ. ευρώ από την Ε.Ε, όμως η γραφειοκρατική κωλυσιεργία των Βρυξελλών, ενδεχομένως να καθυστερήσει αρκετά, έως ότου ανοίξουν οι κρουνοί της βοήθειας, γεγονός που θα δυσχεράνει έτι περαιτέρω την οικονομική ρευστότητα της χώρας. Επομένως, αναμένεται ένα δύσκολο φθινόπωρο και ακόμα πιο δύσκολος χειμώνας.

Με όλα αυτά θα πρέπει εκ των πραγμάτων να οπλισθούμε με υπομονή και καρτερία για τις δύσκολες μέρες που θα μας βρουν εν ευθέτω χρόνο και να προετοιμαστούμε για κάθε ενδεχόμενο από πιθανές αθλιότητες από τον απέναντι γείτονα, όπως αναλυτικά είχαμε γράψει στο προηγούμενο άρθρο, με τίτλο, «Ο προαιώνιος εχθρός μας, σήμερα ονομάζεται
Ερντογάν».

Με αυτή τη διαρκή απειλή του… γείτονα είμεθα υποχρεωμένοι να ζήσουμε. Άλλωστε, ο… σουλτάνος της Άγκυρας μας υπενθυμίζει - μαζί με τους διάφορους υποτακτικούς του - ποιες διαθέσεις έχει απέναντι στη χώρα μας, οι οποίες, εκτός από λεκτικούς τσαμπουκάδες, έχουν και άλλες άθλιες παραμέτρους, με την καθημερινή αποστολή λαθρομεταναστών στα νησιά μας και με τη συνοδεία μάλιστα πλωτών μέσων της τουρκικής ακτοφυλακής. Συμπεριφορά άκρον άωτον ενός ανήθικου ηγέτη...

Είναι λοιπόν ευκρινές ότι η Ελλάδα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνον την πανδημία και τις συνέπειες που προέρχονται από την πολυτραυματισμένη οικονομική δραστηριότητα. Αυτή είναι μία σοβαρή παράμετρος.

Η δεύτερη είναι το εθνικό ζήτημα. Το τελευταίο χρονικό διάστημα η χώρα μας έχει επιδοθεί σε έναν εξαντλητικό πολιτικό μαραθώνιο, προκειμένου να ενημερώσει φίλιες κυβερνήσεις, συμμάχους στο ΝΑΤΟ, εταίρους στην Ε.Ε., αλλά και ουδέτερους παρατηρητές, για την πρωτοφανή επιθετικότητα που επιδεικνύει η Τουρκία εναντίον της πατρίδας μας.

Αυτή η συμπεριφορά δεν είναι μόνον λεκτική αλλά έχει και ουσιαστικό περιεχόμενο.

Πριν από τρεις μήνες σημειώθηκαν επιθετικές ενέργειες στον Έβρο, όταν πάνω από 15 χιλιάδες λαθρομετανάστες, συνοδευόμενοι από Τούρκους στρατιώτες, επιχείρησαν να παραβιάσουν τα σύνορά μας.

Η αποφασιστικότητα του ελληνικού στρατού απέτρεψε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, για το οποίο είχε επί τόπου ενημέρωση η ηγεσία της Ε.Ε. Βέβαια, η τουρκική ηγεσία ανέκρουσε πρύμνα, όμως συνεχίστηκαν οι απειλές δι’ άλλων μέσων, όπως οι συνεχείς ροές αλλοδαπών προς τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, που βρίσκονται μια ανάσα από τις τουρκικές ακτές, αλλά και οι επικείμενες γεωτρήσεις σε ελληνικά θαλάσσια νερά.

Εάν θυμηθούμε κάποιες χώρες, οι οποίες κυβερνώνται από παρανοϊκούς δικτάτορες (παράδειγμα το Βόρειο Βιετνάμ), δεν υπάρχει κράτος, που να αμφισβητεί σήμερα τα κυριαρχικά δικαιώματα άλλης χώρας και να απειλεί μάλιστα συνεχώς με τη χρήση των όπλων.

Ιδιαίτερα στην Ευρώπη δεν απαντάται καμία χώρα, η οποία να αμφισβητεί χερσαία ή θαλάσσια σύνορα όμορων κρατών. Μετά τον διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο στη Βοσνία του 1976, πουθενά αλλού δεν υπάρχουν αμφισβητήσεις συνοριακών εδαφών, (υπάρχουν κάποιες διενέξεις μεταξύ Σερβίας και Κοσσυφοπεδίου, αλλά πέραν τούτου ουδέν).

Το μοναδικό παράλογο φαινόμενο σε ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο είναι η Τουρκία, η οποία αμφισβητεί την κυριαρχία των ελληνικών νησιών, με το έωλο επιχείρημα ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ.

Βεβαίως, υπάρχουν παρεμβάσεις από πάρα πολλές χώρες, οι οποίες υποστηρίζουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο και από τα πλέον επίσημα χείλη, (όπως αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του πρεσβευτή Τζέφρι Πάιατ στην Αθήνα), ότι τα νησιά της Ελλάδος έχουν ΑΟΖ. Άλλωστε πρόσφατα υπεγράφη η συμφωνία Ελλάδος - Ιταλίας για τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο, ενώ και η Γαλλία και το Ισραήλ έχουν ταχθεί με το μέρος της Ελλάδος.

Ο Ερντογάν, όμως, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του δηλώσεις και συμφωνίες που έχει συνάψει η Ελλάδα, επειδή κάποιες ευρωπαϊκές χώρες τηρούν αιδήμονα σιωπή για τις τουρκικές απόψεις. Άλλωστε, δεν έκαναν καμία νύξη για την παράνομη συμφωνία του Ερντογάν με τον τουρκογενή πρωθυπουργό της Λιβύης Σάρατζ για τη… χάραξη ΑΟΖ.

Μία από τις χώρες αυτές είναι η Γερμανία της Άγκελα Μέρκελ, η οποία παίζει ένα ύπουλο παιχνίδι, γιατί διαχρονικά η χώρα της υποστήριζε πάντοτε την Τουρκία, λόγω συμφερόντων.

Το επιμύθιο από όλη την ιστορία που προαναφέραμε και έχει σχέση με το ξεπέρασμα των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η χώρα είναι να υπάρχει ένα μίνιμουμ καταλλαγής των συγκρούσεων ανάμεσα στις εγχώριες πολιτικές δυνάμεις, γεγονός, όμως, που δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ούτε ως… αχνοφεγγιά.

Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης, (1384- 322 π.χ.) είχε πει «ελεύθερον διατελεί και βέλτιστα πολιτευόμενον και δυνάμεων άρχειν πάντων, μιας τυγχάνον πολιτείας», δηλαδή «το ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει αν ήταν πολιτικά ενωμένο». Καταστροφικός, λοιπόν, ο μοιραίος διχασμός.