«…Το marketing της επιρροής είναι μια αξεπέραστη πλέον τάση του 21ου αιώνα. Ιδιαίτερα δε για τις φιλόδοξες επιχειρήσεις, είναι το νέο εργαλείο τους, το οποίο από τη μια πλευρά θα αποκτά όλο και περισσότερο βάρος, από την άλλη όμως θα υπόκειται και στις μεταβολές που θα γίνονται στα κοινωνικά δίκτυα…». Αυτά μας λέει η Άντυ Ρεκόν, ανώτατο στέλεχος στην εταιρία «Κολσκουαίρ», η οποία εξειδικεύεται σε μια πρωτόγνωρη τακτική για το μάρκετινγκ και τον ευρύτερο χώρο της επικοινωνίας…
Του Αθ. Χ. Παπανδρόπουλου
Από την άποψη αυτή, τεράστιο ρόλο στο αποκαλούμενο influencers marketing παίζουν οι κοινότητες και το μέγεθός τους, που σχηματίζονται στο διαδίκτυο, μέσω Facebook, YouTube, Instagram και Twitter.
«….Την ώρα της διαφημιστικής προβληματικής και της έκρηξης των κοινωνικών δικτύων, οι influencers είναι απαραίτητοι στην επανανακάλυψη του marketing …», τονίζει η συνομιλήτριά μας και εξηγεί πώς λειτουργούν οι διάφορες πλατφόρμες στον τομέα αυτού.
Αυτές οι τελευταίες, περισσότερο από τις διαφημιστικές εταιρίες, έχουν τη δυνατότητα να βρίσκουν τους χρησιμότερους Key Opinion Leaders, οι οποίοι καλύπτουν βέβαια και ευρύτατο φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Υπό αυτή την έννοια, η αναζήτηση και εύρεση του κατάλληλου influencer σε συγκεκριμένο τομέα έχει μεγάλη σημασία. Αρκεί βέβαια αυτός που θέλει να προσφύγει σ’ αυτή τη νέα τεχνική του marketing να γνωρίζει με ακρίβεια τα πρόσωπα, τα οποία θέλει να επηρεάσει.
«Και βέβαια, δε θα πρέπει να έχει ξεχάσει ότι η εποχή του μαζικού marketing είναι πίσω μας. Στο εξής, το marketing η επικοινωνία συγκεντρώνονται σε τμήματα πολύ πιο προσωπικά και με ξεκάθαρο χαρακτήρα…».
Συνεπώς, στο μέτρο που οι ψηφιακoί influencers βλέπουν τον ρόλο τους να μεγαλώνει, οι μάρκες πρέπει να ταυτοποιούν την απήχηση και την κοινότητα, ώστε να επικοινωνούν στον στόχο τους ένα προσαρμοσμένο και εξατομικευμένο μήνυμα.
Υπό τις πιο πάνω συνθήκες, είναι πλέον απαραίτητο και στην Ελλάδα, οι μεγάλοι της παραγωγής και της εμπορικής διανομής να επανεξετάσουν πρότυπα και συνήθειες, γιατί οι αλλαγές των συνθηκών δεν περίμεναν ποτέ μια επιχείρηση και την ηγεσία της ότι θα αλλάξουν μυαλά.
Ιδιαίτερα δε σε εποχές κρίσεων και οξείας αβεβαιότητας, όπως αυτή που βιώνουμε λόγω της πανδημίας και της απίστευτης παραπληροφόρησης που τη συνοδεύει. Εποχή εξάλλου, στη διάρκεια της οποίας η αβεβαιότητα θα ρίχνει την κατανάλωση,, με παράλληλη άνοδο της ανεργίας και της υποαπασχόλησης.
Στις νέες έτσι συνθήκες, η δύναμη της επιρροής θα είναι σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα, που μόνον κάποιοι ξερόλες δεν καταλαβαίνουν.
Κίνητρα και πάλι κίνητρα
Για να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει πρώτα να έχουν ικανά κίνητρα, ώστε τουλάχιστον να ενεργούν. Έπειτα, πρέπει να είναι αρκετά έξυπνοι ώστε να δοκιμάζουν και νέα πράγματα.
Τέλος, πρέπει να έχουν ανάγκη, ώστε οι ανταμοιβές να ενισχύουν την επιθυμητή συμπεριφορά. Συμπεριφορά η οποία δεν ανταμείβεται, εξαφανίζεται. Αυτή, συνοπτικά, είναι η εφαρμογή του δαρβινισμού στο μάνατζμεντ. Εσείς, ο μάνατζερ, είστε ο τρόπος με τον οποίο η φύση εξασφαλίζει την επικράτηση της πλέον «δόκιμης» συμπεριφοράς.
Όμως, για να μπορέσετε να πετύχετε στον ρόλο σας, χρειάζεστε μία συνεχώς ανανεούμενη ποικιλία συμπεριφορών και ανταμοιβών –αλλά η ποικιλία έχει χαθεί στους σύγχρονους οργανισμούς.
Σήμερα, οι μάνατζερς μοιάζουν να έχουν στην διάθεσή τους λιγότερες εναλλακτικές λύσεις για να διοικήσουν τους ανθρώπους της εταιρείας μέσω ανταμοιβών. Τα κοινωνικά και ψυχολογικά «συμβόλαια» τα οποία αποτελούσαν κίνητρο για τα στελέχη και τους επαγγελματίες τα τελευταία είκοσι και πλέον χρόνια, έχουν τώρα πια διαβρωθεί. Η ασφάλεια της απασχόλησης έχει πάψει να υπάρχει και έχει αντικατασταθεί από τον θεσμό της αποζημίωσης.
Μαζί του κατέφθασαν τα βραχυπρόθεσμα συμβόλαια. Οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από την προσήλωση και την πίστη τους, δεν μπορούν πια να υπολογίζουν σε μία σταδιοδρομία δια βίου.
Η αντίληψη πως οι εργαζόμενοι πρέπει να καμαρώνουν για την δουλειά τους υπονομεύεται.
Στην θέση της, ο εργοδότης έχει τοποθετήσει τον συσχετισμό απόδοσης/ αμοιβής, δίνοντας χρηματική και μόνον αξία στις προσπάθειες του προσωπικού. Ο έλεγχος στον ρυθμό και την διάρθρωση της παραγωγής αντικαθίσταται από κίνητρα για να «κόβουν δρόμο».
Οι εργοδότες έχουν αφαιρέσει από επαγγελματίες και στελέχη το στοιχείο της ικανοποίησης από την ίδια την εργασία τους και έχουν βάλει στην θέση του μία πληθώρα χρηματικών ή φορολογικών κινήτρων.