Δύο πραγματικοί φιλοευρωπαίοι νέοι πολιτικοί ετοιμάζονται να αναζωογονήσουν την Γηραιά Ήπειρο και να κλείσουν τον δρόμο στον λαϊκισμό και την φαιοκόκκινη ασυναρτησία
του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
To μήνυμα που έστειλε ο Εμμανουέλ Μακρόν στον Ιταλό πρώην πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι για την πανηγυρική επανεκλογή του στην προεδρία του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος ήταν ξεκάθαρο:
«Μαζί θα οικοδομήσουμε μία νέα δημιουργική Ευρώπη», έγραφε –και η διατύπωση αυτή λέει πολλά.
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι, παρά την λυσσώδη προσπάθεια που έγινε από πολλές πλευρές και από πολλά ΜΜΕ για να προβληθούν οι φαιοκόκκινες αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, υπάρχουν στην Γηραιά Ήπειρο αντιστάσεις και μάλιστα πολύ ισχυρές.
Από την άλλη πλευρά, παρακολουθώντας την Πρωτομαγιά τις ασυναρτησίες, τα ψέμματα και την χολή της Μαρίν Λε Πεν στο Κανάλι-2 της γαλλικής τηλεόρασης, σκέφθηκα ότι θα πρέπει να είναι κανείς πολύ περιορισμένων αντιληπτικών ικανοτήτων για να δώσει την ψήφο του στην επικεφαλής του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου.
Και μόνον το γεγονός ότι δήλωσε πως, αν εκλεγεί, οι διαπραγματεύσεις για έξοδο της Γαλλίας από την ευρωζώνη θα μπορούσαν να διαρκέσουν πάνω από 12 μήνες, είναι ενδεικτικό μίας πρωτοφανούς ανευθυνότητος, αλλά και κοροϊδίας του μέσου πολίτη.
Για τον απλούστατο λόγο ότι, όσο η κυρία Λε Πεν θα διαπραγματεύεται, η γαλλική οικονομία θα καταρρέει. Έτσι απλά.
Κατά τα λοιπά, στο μέτρο που οι τελευταίες προεκλογικές δημοσκοπήσεις φέρνουν τον Εμμανουέλ Μακρόν να κερδίζει την εκλογή με ποσοστό 59%-61%, έναντι 41%-39%, γίνεται βέβαιον ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα γνωρίσει νέες και καλύτερες ημέρες.
Όπως πολύ σωστά επεσήμανε σε τελευταίο άρθρο του στην Καθημερινή ο καθηγητής κ. Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, «μετά τις ολλανδικές εκλογές της 15ης Μαρτίου, το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των γαλλικών προεδρικών εκλογών την περασμένη Κυριακή έδειξε ότι η πορεία προς την καταστροφή στην Ευρώπη είναι αναστρέψιμη.
Και όλα τα πνευματικά αποθέματα των ευρωπαϊκών λαών μπορούν όχι μόνο να ανακόψουν την επέλαση του εθνικολαϊκισμού αλλά και να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μία νέα πορεία.
Από αυτή την άποψη, η πρωτιά του Εμμ. Μακρόν, εκεί που επί μήνες οι σφυγμομετρήσεις ανήγγελλαν προβάδισμα της Μαρίν Λε Πεν, έχει, όπως πιστεύω, μεγάλη συμβολική σημασία.
Γιατί, όσες επιφυλάξεις και αν διατηρεί κανείς για το τραπεζικό παρελθόν του νεαρού Γάλλου πολιτικού, τα ντιλ και τις αμύθητες αμοιβές του, η υποψηφιότητά του ήταν η πιο φιλοευρωπαϊκή. Θα πρέπει συνεπώς να χαιρετισθεί ως νίκη όχι μόνον της δημοκρατίας πάνω στον νεοφασισμό, αλλά και της Ευρώπης πάνω στην αναδίπλωση και την εσωστρέφεια.
Κάτι που από φανατισμό ή μικροψυχία δεν αναγνώρισε ο κ. Μελανσόν, ούτε κάποιοι στενόμυαλοι υποστηρικτές του στην Ελλάδα. (Αλήθεια, τίι περιμένουν οι τελευταίοι; Μήπως την άλλη φορά να φτύσει κατάμουτρα τον Αλέξη Τσίπρα;).
Από εκεί και πέρα μετράει το αύριο. Όσο και αν κατανοεί κανείς την στάση των Γάλλων συναδέλφων, που επισείουν τον κίνδυνο της αποχής και της επανάπαυσης στις 7 Μαΐου, νομίζω ότι οι πιθανότητες μίας έκπληξης στον δεύτερο γύρο είναι πολύ μικρές. Η κ. Λε Πεν πρέπει να συντριβεί και ο γαλλικός λαός, όπως ελπίζω, το ξέρει καλύτερα από τον καθένα».
Ποιος είναι όμως πολιτικά ο Εμμανουέλ Μακρόν και τί μπορεί να πετύχει; Δύο φορές που τον συνάντησα, στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες, μού έδωσε την εντύπωση ενός μορφωμένου ανθρώπου, που ξέρει τί θέλει και που διαθέτει μία εντυπωσιακή γνώση για το τί συμβαίνει στην παγκόσμια οικονομία.
Κατά κύριο δε λόγο, έχει πλήρη αντίληψη του ρόλου των ψηφιακών τεχνολογιών και οτυ τρόπου που αυτές μεταβάλλουν τους όρους της εργασίας.
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν τρέφει καμμία εκτίμηση για τον συντεχνιακό συνδικαλισμό και προτείνει για την Γαλλία οι εργασιακές διαπραγματεύσεις να γίνονται σε περιφερειακό, κλαδικό και γιατί όχι επιχειρησιακό επίπεδο.
Σε γενικές γραμμές, πιστεύοντας ότι η ψηφιακή εποχή απαιτεί νέες προσεγγίσεις τόσο για την χώρα του όσο και για την Ευρώπη, ο Εμμανουέλ Μακρόν δίνει μεγάλο βάρος στην νέα επιχειρηματικότητα και στον ρόλο της εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο αυτό, χωρίς να αγνοεί την πραγματικότητα, θέλει να πετύχει αποτελέσματα μετά από συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις,
Από την άποψη αυτή, όπως γράφει και ο καθηγητής κ. Θεοδ. Πελαγίδης, ο τρόπος που προκρίνει είναι «η χρησιμοποίηση των δυνάμεων της αγοράς …για καλό σκοπό και για το ευρύτερο συμφέρον.
Έχει επίσης εξαγγείλει ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, με έμφαση στην σύγχρονη κατάρτιση, αλλά και επενδύσεις ανανέωσης των υποδομών ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ με στόχο την αποκλιμάκωση της ανεργίας και την ανανέωση του σταθερού κεφαλαίου, επιπρόσθετες παροχές κάλυψης υγείας, καθώς και μία ελάχιστη καθολική κοινωνική κάλυψη, αλλά και φορολογικές περικοπές στις παραγωγικές επιχειρήσεις.
Επίσης, ένα δίδυμο Μακρόν-Ρέντσι, διατηρώντας πολύ καλές σχέσεις με τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας και με την ιταλική κεντροαριστερά, θα μπορούσε να φέρει τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη.
Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ο Έλληνας πρωθυπουργός και οι περί αυτόν τώρα γλύφουν εκεί που πριν μερικές εβδομάδες έφτυναν.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
