Η χώρα απαλλάσσεται από τους εφιάλτες της

Σε μια πολιτεία δικαίου η άψογη απονομή της δικαιοσύνης αποτελεί έναν οδηγό, φάρο και βάλσαμο για τους πολίτες, επειδή καταδεικνύεται περίτρανα η υπεροχή της δικαστικής εξουσίας, έναντι της εκτελεστικής.

Του Γιάννη Μιχαήλ

Το κοινό περί δικαίου αίσθημα βρίσκει ανταπόκριση στις αίθουσες των δικαστηρίων, στις οποίες πολλές φορές έχουμε παρακολουθήσει να ακούγονται επιφωνήματα χαράς και να κυλούν δάκρυα λύτρωσης στα μάτια των παραγόντων μιας δίκης, όταν η απόφαση αποδίδει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι».

Ανάλογα συναισθήματα εκδηλώθηκαν μετά την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, σύμφωνα με την οποία καταδικάστηκε σε πολυετείς καθείρξεις η ηγετική ομάδα της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής - σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του δικαστηρίου - η οποία, πέρα από τη σωρεία των εγκληματικών πράξεων που έχει διαπράξει σε βάρος της δημοκρατικής νομιμότητας, δολοφόνησε και τον νεαρό Παύλο Φύσσα.

Νομίζω, ότι δεν χρειάζεται να παραφράσουμε την κραυγή του «μυλωνά του Πότσδαμ», ο οποίος τον 18ο αιώνα απειλήθηκε από τον βασιλιά Φρειδερίκο, προκειμένου να κλείσει τον μύλο του, επειδή ήταν δίπλα στο ανάκτορό του και τον ενοχλούσε.

Ο αστικός μύθος λέει ότι ο βασιλιάς είπε στον φτωχό «μυλωθρό» ότι έτσι κι αλλιώς μπορούσε να του πάρει τον μύλο, χωρίς να τον πληρώσει, όμως η απάντηση έμεινε παροιμιώδης: ‘‘Ναι, αλλά υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο’’.

Η ιστορία αυτή είναι ένα κλασικό παράδειγμα, για το πού εναποθέτουν οι απλοί άνθρωποι, οι οποίοι απειλούνται από τις εξουσίες, την ελπίδα τους, ώστε να βρουν το δίκιο τους.

Η άποψή μας είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δικαστές, οι οποίοι διακρίνονται για την εντιμότητά τους, την ακεραιότητα και την ευρυμάθεια. Με τέτοια στοιχεία ήταν εξοπλισμένοι, όλοι όσοι αποτελούσαν τη σύνθεση του
δικαστηρίου, το οποίο έφερε σε αίσιο πέρας μία από τις δύσκολες υποθέσεις στη σύγχρονη ιστορία της χώρας.

Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν οι συγκεκριμένοι δικαστές έναν πρωτοφανή αριθμό κατηγορουμένων, ο καθένας από τους οποίους αντιμετώπιζε μια πληθώρα κατηγοριών, αλλά συνάντησαν προσκόμματα από την ίδια την πολιτεία, καθώς δεν τους εξασφάλιζε επί σειρά ετών έναν αξιοπρεπή χώρο για να μπορέσουν να διεκπεραιώσουν το τιτάνιο έργο τους.

Υπεύθυνη γι’ αυτήν, την όντως θλιβερή αλλά και τραγική κατάσταση, ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία αιδημόνως εκώφευε σε κάθε έκκληση των παραγόντων της δίκης, ώστε να βρεθεί μια κατάλληλη αίθουσα. Η τακτική αυτή της εσκεμμένης κωλυσιεργίας δεν ήταν μόνον κατάπτυστη, αλλά είχε και… υπόβαθρο, το οποίο αποκάλυψε πριν από λίγες ημέρες ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ, Σταύρος Κοντονής.

Τα όσα είπε - και προκάλεσαν τη διαγραφή του από το κόμμα - είναι, όντως, μια πολιτική βόμβα στα ήδη σαθρά θεμέλια της Κουμουνδούρου, γιατί καταδεικνύουν περίτρανα τις ευθύνες της δήθεν αριστερής κυβέρνησης, σε ό,τι αφορά τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα.

Ο σιορ Σταύρος κατήγγειλε ανοιχτά ότι είχε προειδοποιήσει τον Τσίπρα, ότι το νομοθέτημα για τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα ‘‘εκθέτει την κυβέρνηση και οι αλλαγές έχουν να κάνουν με την απόφαση του δικαστηρίου και τις ποινές που θα επιβληθούν’’.

Όλες αυτές οι επισημάνσεις αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, όταν είναι αποδεδειγμένο ότι υπήρχε μια ανοχή της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ στα έργα και τις ημέρες του νεοναζιστικού μορφώματος, η οποία είχε αφετηρία από την αλήστου μνήμης εποχή των συλλαλητηρίων στην πλατεία Συντάγματος.

Τότε, στην επάνω περιοχή ήταν οι Χρυσαυγίτες και στην κάτω οι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ, οι οποίοι - μάλιστα - είχαν στρώσει τραπέζια, όπου διεξάγονταν ‘‘πολιτικές’’, ‘‘επιστημονικές’’, ‘‘διεθνείς’’ και κάθε άλλου είδους καφενειακές συζητήσεις.

Μετά την καταδίκη των πρωταγωνιστών του ναζιστικού μορφώματος, έκλεισε ένα τεράστιο κεφάλαιο, που λειτουργούσε ως μολυσματικός ιός στο πολιτικό στερέωμα της χώρας. Η Δικαιοσύνη, πιστή στα νάματα της μυθολογικής Θέμιδος, η οποία σε συμβολικό επίπεδο αντιπροσωπεύει τον νόμο, την τάξη και το δίκαιο, αποκατέστησε ένα μεγάλο μέρος της ηθικής πλευράς του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Όμως, απομένουν να γίνουν ακόμα πολλά, ώστε η χώρα να αποκτήσει έναν βηματισμό, που οδηγεί στη σύνεση, τη σοβαρότητα και τελικά στην ευημερία των πολιτών που είναι και το μέγα ζητούμενο.

Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα χαίνουσες πληγές, οι οποίες πρέπει να κλείσουν σύντομα. Η ευθύνη τώρα δεν αφορά μόνο τη δικαιοσύνη, αλλά πρώτα - πρώτα τους πολίτες, οι οποίοι πρέπει να αποστρέψουν το πρόσωπό τους από τους ανορθολογιστές, οι οποίοι αποτελούν τροχοπέδη στην πρόοδο.

Η πρόσφατη ιστορία έχει αποδείξει ξεκάθαρα, ότι μία από τις μεγαλύτερες πληγές σε αυτή την διαδικασία αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα πολιτικό μόρφωμα, που κινείται έξω από το πλαίσιο που επιτάσσουν οι δημοκρατικές παραδόσεις.

Όπως έχει αποδείξει στο πρόσφατο παρελθόν, πριν αναλάβει την εξουσία, αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης, έχει εξόφθαλμα χαρακτηριστικά αντιδημοκρατικής πρακτικής.

Το κόμμα αυτό, παρά την αποδεδειγμένη συρρίκνωσή του, εξακολουθεί να ελκύει οπαδούς, οι οποίοι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με τα στελέχη του και τις δοξασίες του αρχηγού του. Κι αυτό γίνεται παρά την κραυγαλέα ρηχότητα του Τσίπρα, ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις προκάλεσε τη νοημοσύνη του κοινού.

Φαίνεται ότι όσοι τον πιστεύουν ακόμη θέλγονται από την ασημαντότητά του, (όμοιος ομοίω αεί πελάζει), και από το γεγονός ότι ποτέ δεν καταδίκασε τις δράσεις του πεζοδρομίου, τους τραμπουκισμούς κουκουλοφόρων, τις καταλήψεις σχολείων, πανεπιστημίων και κτιρίων, αλλά αντιθέτως, όχι μόνον τις υπέθαλψε, αλλά και τις ενθάρρυνε.

Η απάντηση σε όλα αυτά τα ανομήματα, και σε όλα εκείνα που έχουν διαπραχθεί κατά την άσκηση της εξουσίας, (προδοσία Μακεδονίας, σκάνδαλο NOVARTIS, υπόθεση Καλογρίτσα με τα βοσκοτόπια, οι συναλλαγές στο Μαξίμου, όπως κατήγγειλε το δεξί χέρι του Αλέξη Νίκος Παππάς, η απύθμενη εχθροπάθεια - θα έχουμε δεύτερο γύρο απειλεί ο Πολάκης - και άλλα πολλά), βρίσκεται μόνο στη στάση των δημοκρατικών πολιτών.

Πρέπει τώρα να συσπειρωθούν γύρω από το κόμμα εκείνο που εκπροσωπεί σήμερα την σοσιαλδημοκρατική παράταξη και είναι συνέχεια του μεγάλου κινήματος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Είναι αδήριτος ανάγκη να απαξιωθεί η λαίλαπα που κατέστρεψε την Ελλάδα στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό πρέπει όλοι στο μέτρο που τους αναλογεί να αντιδράσουν, όταν μπροστά στα μάτια τους συντελούνται εγκληματικές πράξεις.

Είναι ανήθικη πρακτική να σιωπάς και να ανέχεσαι τον εκχυδαϊσμό και την εκμηδένιση κάθε δημοκρατικής διαδικασίας. Όσον αφορά όλους τους μηδίσαντες από το ΚΙΝΑΛ και την ένταξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ, (όπως η σιγανοπαπαδιά Μαριλίζα, ο ταβερνιάρης της Πάρου Ραγκούσης και διάφοροι άλλοι παρακεντέδες, θα πρέπει να ντρέπονται γιατί πρόδωσαν ένα κόμμα, που αν μη τι άλλο τους προσέφερε δημόσια αναγνώριση.

Και αντί να το εκτιμήσουν, εντάχθηκαν στο μόρφωμα εκείνο, που τα μόνα του προτερήματα ήταν η ανικανότητα, η αμάθεια, η χυδαιότητα και η εξαπάτηση.

Τελικά, όλα εδώ πληρώνονται. Όταν ο μέγας νομοθέτης και φιλόσοφος Σόλων, (630-560 πΧ), ρωτήθηκε «τι εστί νόμος», απάντησε, «των μεν δειλών φόβος, των δε τολμηρών κόλασις». Δηλαδή «ο φόβος των δειλών και η τιμωρία των τολμηρών». Αλήθειες αιώνων.