«Στόχος του Βλαντιμίρ Πούτιν είναι η εγκατάσταση αντιδημοκρατικών και εθνικιστικών καθεστώτων φιλικών προς τον ίδιο και την εξουσία του σε ολόκληρη την περιοχή της Ευρασίας συμπεριλαμβανομένου και του Καυκάσου. Θα προκύψει έτσι μια ισχυρή και βίαιη γεωπολιτική οντότητα,η οποία θα συμμαχήσει με την Κίνα και θα παίζει πρώτο ρόλο σε μιά νέα παγκόσμια τάξη. Για τα ευρωπαϊκά κράτη δικαίου έρχονται πολύ δύσκολες ώρες και στόχος των ανταγωνιστών τους θα είναι να τα υπονομεύουν συνεχώς .Υπό αυτή την εννοια ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει βαθύτερη σημασία από αυτήν που κάποιοι του αποδίδουν.» Αυτά μας δήλωσε ο Αντρει Γκράτσεφ,80 ετών, πρώην εκπρόσωπος τύπου του τελευταίου Σοβιετικού ηγέτη Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, που σήμερα ζει στη Γαλλία και τελευταία έγραψε ένα βιβλίο για την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991.
Και ο αυταρχισμός που περιγράφει είναι ήδη υπαρκτός και αισθητός στη Ρωσία του Πούτιν, όπου «ψευδής είδηση» είναι να λέει ή υπογράφει ένας δημοσιογράφος, ένας συγγραφέας, ένας οποιοσδήποτε πολίτης, ότι στην Ουκρανία έγινε εισβολή και γίνεται πόλεμος στον οποίον χάνουν τη ζωή τους Ρώσοι νέοι. Νέοι οι οποίοι κλήθηκαν να πολεμήσουν για να δημιουργήσουν την ψευδο- «αυτοκρατορία» τους ο Πούτιν και οι περί αυτόν μαφιόζοι-ολιγάρχες. Και οι τελευταίοι δεν περιορίζονται μόνον στη Ρωσία. Από πολιτικής και οικονομικής πλευράς καλύπτουν και μεγάλο κομμάτι της Κεντρικής Ασίας, σε χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Τατζικιστάν, Κιργκιζία κλπ.
Πρόκειται για πραγματικά «κράτη μαφίες» στα οποία «νομενκλατούρες» όπως αυτές που περιέγραφε ο Μακαηλ Βοσλένσκι στο περίφημο βιβλίο του «Η Νομενκλατούρα». Ας σημειωθεί δε ότι οι πιο πάνω μαφίες οδήγησαν στην κατάρρευση τον «κομμουνισμό» που οραματιζόταν ο Μιχαήλ Γκορμπατσώφ και τον φιλελευθερισμό που ήθελε να εισαγάγει στη Ρωσία ο Μπορίς Γέλτσιν. Υπό αυτή την έννοια, ο Βλαδίμηρος Πούτιν, είναι σήμερα ο άνθρωπος αυτών των αυταρχικών καθεστώτων, τα οποία, ως ιδεολογικό περίβλημα έχουν τον «εθνομπολσεβικισμό» του Αλέξανδρου Ντούνγκιν, στενού φίλου του Ρώσου ηγέτη, σίγουρα δε και εμπνευστή του. Μέσα σε αυτό το τοπίο, το οποίο ασκεί μεγάλη γοητεία στην ελληνική χουντοδεξιά και τα λοιπά φαιοκόκκινα πολιτικά μορφώματα – γνωστά και μη εξαιρετέα – η σημερινή αυταρχική Ρωσία αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα τους για μια αντιφιλελεύθερη εθνικιστική Ευρώπη, η οποία θα πάει πίσω όλα τα ρολόγια τα ιστορίας.
Όπως επισημαίνει ο Αλέξανδρος Μασσαβέτας στον ιστότοπο Insider, η σημερινή Ρωσία είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια των «σιλοβίκι» δηλαδή βετεράνων της ΚαΓκεΜπέ. Πιο αναλυτικά, πρωτοστατούν γνωστοί καγκεμπίτες όπως ο Ιγκόρ Σέτσιν, πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας πετρελαίου Ροσνέφτ, ο Γκεόργκι Πολτάβτσενκο, πρώην κυβερνήτης της Πετρούπολης, ο Σεργκέι Ιβάνοφ, που διετέλεσε πρόεδρος της ρωσικής υπηρεσίας πληροφοριών, πρώην αναπληρωτής πρωθυπουργός και υπουργός άμυνας, ο Σεργκέι Χεμέζοφ, πρώην διοικητής της Ρομπορονεξπόρτ, εταιρείας που έχει το μονοπώλιο εξαγωγής ρωσικών οπλικών συστημάτων, ο Βλαντίμιρ Γιακούνιν, πρώην πρόεδρος των Ρωσικών Σιδηροδρόμων και υπεύθυνος για τη ρωσική προπαγάνδα και αποπληροφόρηση στην Ελλάδα.
Εύκολα από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς για ποιο λόγο, το καθεστώς Πούτιν έχει περιγραφεί ως «πάντρεμα εξουσίας και περιουσίας». Η κατάληψη τόσο των ανώτατων αξιωμάτων όσο και των κομβικών για την οικονομία θέσεων δεν είναι ανοικτή στον ανταγωνισμό. Μια κλίκα ανδρών κατέχει και τα μεν και τις δε, διατηρώντας έτσι πλήρη έλεγχο επί της πολιτικής και της οικονομίας - που παραμένει οργανωμένη γύρω από κρατικά μονοπώλια. (Η απουσία γυναικών σε θέσεις με ουσιαστική εξουσία, με εξαίρεση την πρώην υπουργό Οικονομικής Ανάπτυξης και νυν πρόεδρο της Κεντρικής Τράπεζας Ελβίρα Ναμπιούλινα, είναι αποκαλυπτική).
Πολλά μέλη της κλίκας αυτής είναι παιδικοί φίλοι του Πούτιν από τις ακαδημίες τζούντο της Πετρούπολης (τότε Λενινγκράντ). Πολλοί έκαναν καριέρα στην ΚαΓκεΜπε και τις μετασοβιετικές μυστικές υπηρεσίες. Κάποιοι είχαν σκιώδη οικονομική δράση και προβλήματα με την δικαιοσύνη, όπως ο Κονσταντίν Γκολοστσάποφ, ο «προσωπικός μασέρ» του Πούτιν και τραπεζίτης. Τραπεζίτης με άριστες ως πρόσφατα σχέσεις με την ευρωπαϊκή ακροδεξιά κυρίως γαλλική, ιταλική κι εγχώρια.
Υπό παρόμοιες συνθήκες, στο σημερινό γεωπολιτικό τοπίο, η Ρωσία του Πούτιν, είναι ένα αυταρχικό κράτος, όπως εξάλλου και οι περισσότερες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Εξαίρεση αποτελούν οι Βαλτικές Χώρες, η πολιτική ζωή των οποίων είναι του επιπέδου των δυτικών δημοκρατιών, η Γεωργία, η Αρμενία και, παρά τις περί του αντιθέτου διαδόσεις της Μόσχας και τα όποια προβλήματά της, η Ουκρανία.
Ο Πούτιν είναι ένας ηγέτης με «σιδηρά πυγμή» που παραμένει στην εξουσία με αμφιλεγόμενες εκλογικές διαδικασίες και μηχανισμούς καταστολής, επικαλούμενος την ανάγκη «σταθερότητας» και ανάκτησης της «ισχύος» και του «κύρους» της Ρωσίας και συνεχείς προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο του «χάους» που ελλοχεύει. Δεν διαφέρει από τον Αλεξάντερ Λουκασένκο, που κυβερνά την Λευκορωσία αδιαλείπτως από το 1994, τον Ιλχάμ Αλίγιεφ, που κληρονόμησε την προεδρία του Αζερμπαϊτζάν το 2003 και την κατέχει ως σήμερα, τον Νουρσου Ναζαρμπάγεφ, που παρέμεινε πρόεδρος του Καζακστάν από το 2019, τον Ισλάμ Καρίμοφ, που κυβέρνησε το Ουζμπεκιστάν από το 1990 ως το 2016. Η συμμαχία του Πούτιν με τον Τσετσένο πολέμαρχο Ραμζάν Καντίροφ, τον οποίο εγκατέστησε πρόεδρο και τοποτηρητή των συμφερόντων του στην αυτόνομη Δημοκρατία της Τσετσενίας, είναι γνωστή και ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
Όπως φυσικά συνέβη σε όλες τις ανωτέρω χώρες, ο χώρος της διαφωνίας, τόσο στην πολιτική όσο και στα μέσα ενημέρωσης και τον χώρο των τεχνών και της διανόησης, περιεστάλη. Στις μέρες μας, έχει σχεδόν εξαφανιστεί, όπως είδαμε με το κλείσιμο των τελευταίων αντιπολιτευόμενων μέσων ενημέρωσης και την βίαιη καταστολή των αντιπολεμικών διαδηλώσεων.
Η Ρωσία σήμερα είναι μια χώρα έντονα εθνικιστική και ξενόφοβη, που βαυκαλίζεται με το όνειρο της άλλοτε αυτοκρατορικής της ισχύος. Οι Ρώσοι, που είδαν δύο αυτοκρατορίες τους να γκρεμίζονται τον 20° αιώνα, δεν μπορούν να απαλλαγούν από το «αυτοκρατορικό σύνδρομο». Αν στο παρελθόν ο ρωσικός εθνικισμός επικεντρωνόταν στην διατήρηση της αυτοκρατορίας, τσαρικής ή σοβιετικής, σήμερα εστιάζει στην αναβίωσή της.
Στη βάση αυτών που προηγούνται, θεωρώ ότι κάνει λάθος ο «The Economist» όταν γράφει για «σταλινοποίηση» της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα επιχειρείται ο «εκναζισμός» της με ευρασιατικά ρούχα και φιλοσοφικές παπαρδέλες.