Κυβερνητική αμηχανία για το κίνημα της πλατείας

Αμήχανη, με την επιεικέστερη εκδοχή, απέναντι στο συνεχώς διογκούμενο «κίνημα της πλατείας» εμφανίζεται, σε πρώτη ανάγνωση, η Kυβέρνηση.

Του Χρήστου Υφαντή

Οι διευρυνόμενες καθημερινά «αυθόρμητες» συγκεντρώσεις νέων σε ηλικία πολιτών σε ελεύθερους χώρους, κυρίως σε πλατείες, των δήμων της Αττικής, από τις οποίες προκύπτουν, σύμφωνα με τους ειδικούς, βάσιμες πιθανότητες να ανατραπεί προς το δυσμενέστερο η επιτυχής, μέχρι στιγμής, αντιμετώπιση της πανδημίας, έχουν ξεφύγει πλέον από τον κρατικό έλεγχο και εξελίσσονται εντελώς ανεξέλεγκτα.

Οι καθημερινές επισημάνσεις των ειδικών για τους κινδύνους που εγκυμονούν ανάλογες συγκεντρώσεις για τη δημόσια υγεία, οι δημόσιες εκτιμήσεις τους πως «αν σε μια τέτοια συγκέντρωση υπάρχει ένας φορέας του ιού σε δέκα μέρες θα έχουμε πεντακόσια κρούσματα» δεν δείχνουν ικανές να διεγείρουν την κυβερνητική αποφασιστικότητα. Η κυβερνητική απάντηση είναι, προς το παρόν, ένας παραδομένος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη που επιδίδεται σε μαθήματα καλών τρόπων από τηλοψίας.

Στην ουσία ο πρωθυπουργός δείχνει να έχει συμβιβαστεί με την πλήρη ιδεολογικοποίηση ενός «κινήματος της πλατείας» από ένα εκρηκτικό μίγμα ακροαριστερών ακτιβιστών των Β.Π., ακραίων συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, πρεζεμπόρων και διακινητών ουσιών και δικαιωματιστών κάθε είδους και να αρνείται να διαμορφώσεις τις δικές του απαντήσεις με βάση τις πολύ συγκεκριμένες λαϊκές προτεραιότητες της περιόδου.

Βεβαίως, οι τεράστιες προκλήσεις στην οικονομία, η σταθεροποίηση της κατάστασης στον τομέα της πανδημίας και η διαχείριση του μεταναστευτικού «με την Τουρκία απέναντι» είναι ζητήματα που ένας πρωθυπουργός ιεραρχεί στις πρώτες θέσεις και επ΄ αυτών θα κριθεί σε μεγάλο, καθοριστικό ίσως, βαθμό.

Δεν μπορεί, όμως, δεν δικαιούται να εγκαταλείψει, με την πρόταξη των κορυφαίων προκλήσεων που αντιμετωπίζει, την εσωτερική πραγματικότητα στην ιδεολογική (και συνεπώς στην πολιτική) διαχείριση ενός εσμού από επαναστατημένα παιδιά του μπαμπά και ακροαριστερούς ψεκασμένους μιας αιωνίως αναμενόμενης παγκόσμιας επανάστασης.

Οι τύποι που ελέγχουν το «κίνημα» επιχειρούν ευθέως, με την πολύτιμη συνδρομή των Συριζαίων κάθε λογής και κοπής, να ιδεολογικοποιήσουν (συνεπώς να διαχειριστούν πολιτικά στο άμεσο μέλλον) δήθεν αυθόρμητες συγκεντρώσεις με την επίκληση δήθεν δικαιωμάτων που έχουν συγκυριακά περιοριστεί, άρα η υπεράσπιση τους προέχει της πανδημίας και της δημόσιας υγείας, διότι «τι αξίζει μια ζωή χωρίς δικαιώματα».

Ότι στο, δήθεν, κίνημα αυτό πρωταγωνιστούν οι κάθε λογής «άκρο» (δεξιοί και αριστεροί) ψεκασμένοι και οι καθημερινές, πλέον, εκδηλώσεις του είναι, σύμφωνα με τον δήμαρχο Αγίας Παρασκευής (το ίδιο συμβαίνει παντού) «η χαρά του πρεζέμπορα» δεν φαίνεται να είναι ικανή συνθήκη για να προκληθούν τα κυβερνητικά αντανακλαστικά και να ασκηθεί, ως τελευταία επιλογή, η νόμιμη κρατική βία για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας.

Λες και η Κυβέρνηση έχει επιλέξει την πολιτική «του θρήνου πάνω από τα ερείπια» όταν θα κληθεί στο άμεσο μέλλον βρεθεί απέναντι σε μια πολύ πιθανή, σύμφωνα με τους ειδικούς, έξαρση της πανδημίας που θα διαλύσει και τα τελευταία ψήγματα επαναφοράς στην κανονικότητα στην οικονομία, άρα θα απειλήσει ευθέως την ίδια τη χώρα.

Προλαβαίνει να αντιληφθεί πως στην επιβεβαίωση του κακού σεναρίου κανείς δεν πρόκειται να της συγχωρήσει την παθητικότητα και την αδράνεια που σήμερα επιδεικνύει απέναντι στην αριστερά της καταστροφής των πάντων στο όνομα της επαναστατικής δευτέρας παρουσίας ή έχει καταληφθεί από την μακαριότητα των δημοσκοπήσεων;