Την λαϊκή ρήση «για το τυρί και τη φάκα» θυμήθηκαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ από τα παραδοσιακά κεντρογενή, όταν ενημερώθηκαν ότι ο κ. Μητσοτάκης «επέλεξε» ως αξιωματική αντιπολίτευση τον κ. Ανδρουλάκη ( και το ΠΑΣΟΚ) στη θέση του ήδη ρευστοποιημένου και σε γενικευμένη διάλυση και απαξία ΣΥΡΙΖΑ.
Τα ίδια στελέχη θορυβήθηκαν «τα μάλα», όταν είδαν με τα ματάκια τους τον πρωθυπουργό να ακυρώνει μεγαλοπρεπώς δις τον «13-0» καταδικασμένο από Ειδικό Δικαστήριο Νίκο Παππά (και μαζί του ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ με τη σημερινή δομή και έκφραση του) και να «προσκαλεί» τον κ. Ανδρουλάκη σε μια εφ΄όλης της ύλης αναμέτρηση, ενόψει του 2027, σε ένα γήπεδο, αυτό των «θεσμικών αλλαγών», που ο «Νικολάτσης» δεν γνωρίζει, δεν επιθυμεί να παίζει, δυσκολεύεται να το κατανοήσει, διεγείρεται να το αμφισβητεί και ικανοποιείται να το αντιπολιτεύεται επειδή … αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ.
Γράφει ο Χρήστος Υφαντής
Τις υπόγειες διαδρομές αυτής της πρόσκλησης (συνιστά παράλληλα και μια μεγάλη πρόκληση) επιχειρούν ήδη να ερμηνεύσουν ορθά στην Χαριλάου Τρικούπη, με τις δεύτερες αναγνώσεις (τις πλέον πολιτικές) να ακυρώνουν στο σύνολο τους τις κραυγές ευωχίας «για την αναγνώριση από τον Μητσοτάκη του πολιτικού και ιστορικού ρόλου του ΠΑΣΟΚ».
Καμία αναγνώριση ανάλογου ρόλου δεν υπάρχει από τον πρωθυπουργό και το επιτελείο του απέναντι σε ένα ΠΑΣΟΚ που επί τετράμηνο αγωνίζονταν να αλλάξει και στο τέλος κατέληξε μετά από μια στροφή 360ο σε …τέσσερα και κάτι ψιλά ΠΑΣΟΚ, την εκπροσώπηση των οποίων ανέλαβε (έως πότε;), ως μικρότερο κακό, ο κ. Ανδρουλάκης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του μελετώντας προσεκτικά τη νέα πολιτική ανθρωπογεωγραφία της Χαριλάου Τρικούπη που προέκυψε από τις εκλογές και διερμηνεύοντας τις πρώτες απόπειρες δήθεν ομογενοποίησης του αυτοχαρακτηριζόμενου «σοσιαλδημοκρατικού» χώρου κατέληξαν σε μια σειρά πρωτοβουλίες, η έναρξη των οποίων σηματοδοτήθηκε στη Βουλή ήδη και οι οποίες θα συνεχιστούν με περισσότερη ένταση στο άμεσο μέλλον.
Επιλογή Μητσοτάκη είναι να «ξεφτιλίσει» πολιτικά και θεσμικά το απόκομμα της Κουμουνδούρου και να «προβιβάσει» τη Χαριλάου Τρικούπη σε ένα ρόλο που εκλογικά «δεν τον έχει», ώστε να τελειώσει κάθε σκέψη στον πέραν του κέντρου χώρο πως μπορεί κάποτε, υπακούοντας σε κελεύσματα όπως αυτά του Αλέξη Τσίπρα και του «Ινστιτούτου του», να αποκτήσει κοινή πολιτική έκφραση, ως αποτέλεσμα μιας εξελισσόμενης κοινωνικής συμμαχίας.
Το ΠΑΣΟΚ σε ρόλο «βασικού αντιπάλου του Μητσοτάκη» αναλαμβάνει το ίδιο τον άχαρο ρόλο να «τελειώσει» όλα τα πιθανά σενάρια και να ακυρώσει και τις πλέον ακραίες σκέψεις σε ένα τμήμα του ελληνικού επιχειρείν «να δουν την μεγάλη κεντροαριστερά να απειλεί ευθέως την μονοκρατορία του Μητσοτάκη».
Επιλογή του Μητσοτάκη είναι να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στον ρόλο του δεύτερου ιεραρχικά θεσμικού εγγυητή της δημοκρατικής και κοινοβουλευτικής νομιμότητας, από τις οποίες προκύπτουν μεγάλα ζητήματα πολιτικής συνεννόησης υπέρ των μεταρρυθμίσεων που έχει ανάγκη η χώρα και να αναγκάσει τον κ. Ανδρουλάκη να συγκρουστεί και με τους υπόλοιπους διεκδικητές της προεδρίας στο κόμμα του, καθώς μεταξύ τους είναι δεδομένο πως διαμορφώνονται σχέσεις αντιπαράθεσης σε κομβικά ζητήματα ( π.χ. παραρτήματα ξένων ΑΕΙ, ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π.).
Με την επιλογή του ο πρωθυπουργός κρατάει ζεστή την «θεσμική αντιπολίτευση του κ. Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ στα πρόσωπα των Γερουλάνου και Διαμαντοπούλου με ολίγη από Γιαννακοπούλου» και ταυτόχρονα τον οδηγεί «δέσμιο» στη Βουλή να συζητήσει και να ψηφίσει ( ή να αρνηθεί να δώσει την σύμφωνη γνώμη του) σε νομοσχέδια που αλλάζουν ριζικά το τοπίο και για την έγκριση των οποίων εντός του Κινήματος είναι βέβαιο πως θα προκύψουν έντονες διαφωνίες ( π.χ. επιστολική ψήφος, συνταγματική αναθεώρηση και άρθρο 16 κ.λ.π.).
Ο Μητσοτάκης επέλεξε να απευθύνεται πλέον «σε τέσσερα ΠΑΣΟΚ» και να είναι αυτός που θα διαμορφώνει με τις πρωτοβουλίες του το τοπίο στην εσωτερική λειτουργία της Χαριλάου Τρικούπη, αναγκάζοντας τον Ανδρουλάκη να εκμαιεύει τη σύμφωνη γνώμη των υπόλοιπων τιμαριούχων του «Κινήματος» πριν καταλήξει στη Βουλή για να πει όσα από κοινού συμφωνήθηκαν.
Είναι σαφές και στον πλέον αδαή πως αυτή ακριβώς η διαδικασία, την οποία εντός του ΠΑΣΟΚ κάποιοι την βλέπουν να θεσμοποιείται, θα διαμορφώσει ένα εντελώς νέο πεδίο και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του κόμματος και θα το οδηγήσει να απέχει (περισσότερο ή λιγότερο) από την πολιτική των άναρθρων κραυγών και της στείρας άρνησης.
Αυτόν ακριβώς το ρόλο ο Ανδρουλάκης όπως σήμερα εμφανίζεται να λειτουργεί, δεν μπορεί να τον παίξει. Δεν του πάει, δεν τον ξέρει, δεν του αρέσει, τον δυσκολεύει σαν κουστούμι δυο νούμερα μικρότερο, του αφαιρεί τον ρόλο του «κληρονόμου» του ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ, στον οποίο τόσα πολλά επένδυσε για να κερδίσει τι δύο εκλογικές μάχες του.
Αργά ή γρήγορα αυτή η δυσκολία (πολιτική και προσωπική) του κ. Ανδρουλάκη θα προκαλέσει συγκρούσεις στη Χαριλάου Τρικούπη, ειδικά σε περιόδους όπου τα βασικά πολιτικά διακυβεύματα στο Κοινοβούλιο θα είναι μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα μεγάλης έκτασης και έντασης που αλλάζουν το κληρονομημένο από τη δεκαετία του 80 τοπίο και οδηγούν τη χώρα στην επόμενη μέρα και στην ευρωπαϊκή σύγκληση.
Ένα ΠΑΣΟΚ σπαρασσόμενο πολιτικά, αναγκασμένο να τοποθετείται δημοσίως απέναντι σε τεράστιες αλλαγές, πεδίο για συγκρούσεις πολιτικές και προσωπικές, με τον Δούκα να το τραβάει από το μανίκι και την τριάδα Γερουλάνος, Διαμαντοπούλου, Γιαννακοπούλου να έχει στραμμένο το βλέμμα στο «θεσμικό κέντρο» είναι ένας εύκολος αντίπαλος για το σύστημα Μητσοτάκη και την λατρεία των αλλαγών που το διακρίνει.
Θα κυλήσει πολύ νερό κάτω από τις γέφυρες έως το 2027 και είναι βέβαιο πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παραμείνει το ίδιο σε ένα πολιτικό τοπίο που αλλάζει και θα αλλάζει καθημερινά με μεγάλες ταχύτητες.
Γιατί ενδεχόμενη πολιτική αστάθεια το 2027 θα στοιχίσει πολύ ακριβά στη χώρα
Ποια μηνύματα έστειλε χθες ο Μητσοτάκης από τη Βουλή
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
