Kουκουλοφόροι και μηδενιστές όπως ο πλανερός της καταρρέουσας αντιπολίτευσης, κατέστρεψαν την Παρασκευή, 7 Φεβρουαρίου, τα γραφεία της ΔΑΠ, Πανεπιστήμιο Πειραιώς.
Του Βασίλειου Γρ.Παπαδάκη*
Σύμφωνα με μαρτυρίες φοιτητών οι βιαιοπραγήσαντες ήσαν αναρχικοί. Απορίας άξιον γιατί φορούν κουκούλες ενώ είναι γνωστοίστη Γενική Ασφάλεια,στα κόμματα εν τη Βουλή και ανά την επικράτεια.
Οι εξτρεμιστές η εν άλλαις λέξεσι αναρχικοί, είναι αδιάλλακτοι, ασυμβίβαστοι και χρησιμοποιούν βία και τρομοκρατία προς επίτευξη των στόχων τους. Χαρακτηρίζονται από έλλειψη ανθρωπιάς.
Δεν πιστεύουν στις ανθρώπινες αξίες (αμοραλιστές), απορρίπτουν τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Αρνητές των εθνικών ιδεωδών,ψευδοκοσμοπολίτες και θρασύδειλοι. Δεν αισθάνονται αγάπη, κατανόηση, συμπόνια προς τους συνανθρώπους. Φθονούν τους επαγγελματικά καταξιωμένους, τους ευημερούντες και τους πολίτες με συνείδηση της κοινής καταγωγής, θρησκείας και ιστορίας.
Οι νερώνιοι δρουν εκ του ασφαλούς.Πυρπολούν, λεηλατούν και καταστρέφουν ξένες περιουσίες χωρίς να υφίστανται τις συνέπειες των πράξεων τους.
Η θρασυδειλία είναι ένας παθητικός μηχανισμός αυτοάμυνας, ένας τρόπος φυγής μπροστά σε μία επικίνδυνη κατάσταση και δη όταν η πατρίδα βρίσκεται εν κινδύνω. Παρατηρείται σε άτομα με μέση πνευματική καθυστέρηση και έλλειψη θάρρους. Σύμφωνα με την αριστοτελική αντίληψη ο δειλός φοβάται εκείνα που δεν πρέπει ενώ ο θρασύς αψηφά και εκείνα που πρέπει να φοβάται. «Ηθικά ευδήμια».
Αντίθετη λέξη της δειλίας είναι η γενναιότητα. Η διαφορά του δειλού από το γενναίο βρίσκεται στις αντιδράσεις. Ο δειλός γίνεται έρμαιο του φόβου, δεν μπορεί να τον δαμάσει, παραλύει και αδυνατεί να τον αντιμετωπίσει. Ο γενναίος συνειδητοποιεί τον κίνδυνο, οργανώνεται και τον αντιμετωπίζει με θάρρος. Δεν αφήνει το φόβο ν’αχρηστεύσει τις δυνάμεις του.
Η λέξη γενναίος (γέννα= καταγωγή) σημαίνει τον προερχόμενο από καλή
γενιά, τον ευγενή και ανδρείο. Η γενναιότητα είναι αρετή. Χαρακτηρίζει ανθρώπους με ισχυρή βούληση και υψηλό αίσθημα χρέους και καθήκοντος. Η ανδρεία δεν πρέπει να ταυτίζεται με την αρρενότητα.
Ο Πλάτων (427-348), αναγνωρίζει την ανδρεία ως μία από τις τέσσερεις θεμελιώδεις αρετές του ανθρώπου. Οι άλλες τρεις: φρόνηση, σωφροσύνη, δικαιοσύνη. Η αρχαία ελληνική σκέψη ενδιαφέρθηκε για το εννοιολογικό περιεχόμενο της ανδρείας και έδωσε διάφορους ορισμούς μεταξύ των οποίων: Θάρρος, πατριωτισμός, παρρησία, αναδοχή, τόλμη μπροστά στους κινδύνους και κυρίως η προτίμηση των ανδρείων να έχουν ένδοξο θάνατο αγωνιζόμενοι για τα όσια και τα δίκαια, παρά να σωθούν με αισχρό τρόπο όπως οι δειλοί.
«Αυτός που αγαπά την πατρίδα του, αγαπά και την ανθρωπότητα. Όποιος δεν αγαπά την πατρίδα του δεν αγαπάει τίποτα». Σαμουήλ Τζόνσον (1709-1884) Άγγλος συγγραφέας.
Κατά τον Ολλανδό φιλόσοφο Μπαρούχ Σπινόζα (1632-1677), η εγκράτεια, η σοβαρότητα και το θάρρος μπροστά στον κίνδυνο είναι απόδειξη γενναιότητας. Αντίθετα, οι δειλοί δεν διαθέτουν ψυχική δύναμη. Ενεργούν ως κακομαθημένα και αβροδίαιτα παιδιά. Στα πρώτα εμπόδια και εξωτερικούς κινδύνους λυγίζουν και υποχωρούν.
Οι παραβάτες του νόμου είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους και είναι δίκαιο να τιμωρούνται προς παραδειγματισμό των άλλων. Κατά το Σωκράτη (470-399 π.Χ.) η τιμωρία «σωφρονίζει και δικαιότερους ποιεί τους ανθρώπους» (Πλάτων, Γοργίας, 479).Δικαιοσύνη είναι η «τάξις πολιτικής κοινωνίας», Αριστ. Πολιτικά Α32.
Η επιείκεια και ανοχή προς τους πάσης φύσεως αναρχικούς-τρομοκράτες αποτελεί μεγίστη αδικία. Ευθύνη της δικαιοσύνηςείναι η απονομή του δικαίου, η προστασία των πολιτών από τους παρανομούντες και βιαιοπραγούντες. Το νταϊλίκι και ο ψευτό-παλληκαρισμός των εξτρεμιστών με κουκούλες ή χωρίς, δεν έχουν θέση στα ευνομούμενα κράτη με κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Επάναγκες η επιβολή χρηματικής ποινής (Π.Κ. 57 , 58) ανάλογης των ζημιών που προκάλεσαν στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς οι αβέλτεροι αναρχικοί. Δικαιοσύνη η οποία αδυνατεί να απονείμει δικαιοσύνη είναι κενό γράμμα. Για να τα πούμε δημοσιογραφικά και όχι με πολιτική χαϊδευτική διάθεση: «Κόραξ κόρακι φιλεί και τέττιξτέττιγι» = όσοι υπερασπίζονται με ζήλο τους όμοιους και δικούς τους.
Ο ΣέζαρεΛομπρόζο (1835-1909) Ιταλός εγκληματολόγος και γερουσιαστής, στο βιβλίο «Η Παραβατικότητα» 1894, αναφέρει: «Οι εγκληματικές ενέργειες έχουν άμεση σχέση με το κοινωνικό, οικονομικό και φυσικό περιβάλλον. Η κοινωνία οφείλει ν΄ αντιμετωπίζει τον παρανομούντα με θεραπευτικά και προληπτικά μέσα.
Ο Λομπρόζο, μαζί με τους Ιταλούς δικαστές-εγκληματολόγους ΡαφαέλεΓκαροφάλο (1851-1934), καιΕνρίκο Φέρρι (1856-1929), υπήρξαν οι ιδρυτές της θετικής σχολής του Ποινικού Δικαίου.
Ο JamesColeman καθηγητής ψυχολογίας, πανεπιστήμιο Μίσιγκαν, στο βιβλίο: “AbnormalPsychology”, 1956, στα κεφάλαια Κληρονομικότης – Οικογένεια – Περιβάλλον, σελ. 108, αναφέρεται στην παραβατικότητατων ατόμων που διαπράττουν αδικήματα – κακουργήματα. Οι παραβάτες του νόμου είναι στην πλειονότητα άνδρες παρορμητικοί, χωρίς επαγγελματικό προσανατολισμό, με ακαταμάχητη τάση για εκτέλεση παρανόμων πράξεων, διαστροφή (εκούσια παραβίαση του νόμου), και αναζήτηση του κακού για το κακό.
Τα αίτια που προκαλούν εγκληματικές συμπεριφορές: διαλυμένα σπίτια, συναισθηματική αποστέρηση, αλκοολισμός των γονέων, έλλειψη σωστής καθοδηγήσεως και αγωγής, ελλιπής εκπαίδευση και μη προσαρμοστικότητα. Το 1/5 των κατοίκων της Ε.Ε. διαβιεί σε περιθωριακές και υποβαθμισμένες συνοικίες με ανθυγιεινό περιβάλλον. Τα ποσοστά αυξάνονται επικινδύνως με την εισροή χιλιάδων μεταναστών, προσφύγων.
Στη σύγχρονη εποχή των αντιθέσεων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων, ο άνθρωπος έχασε τον προσανατολισμό και την πραγματική ταυτότητα του. Η τεχνική επιστήμη έθρεψε το τεχνοκρατικό πνεύμα και δημιούργησε το μονοδιάστατο άνθρωπο. Αποξήρανε την ψυχή από αισθήματα, ευσπλαχνία, φιλοπατρία και χάθηκε η ανθρωπιά.
Η κοινωνική αδικία είναι διάχυτη, ίσως γιατί ο μεταπολεμικός κόσμος πέρασε σ΄ένα στάδιο αφθονίας χωρίς δίκαιη κατανομή του πλούτου. Την κοινωνική αδικία ουδείς αμφισβητεί, όταν όμως μια μειοψηφία επιδιώξει την άρση της με επαναστατική διάθεση, τότε αν επικρατήσει, θα προκαλέσει μοιραία αντίδραση και η επανάσταση θα φέρει αντεπανάσταση.
Ο ένας ολοκληρωτισμός γεννά τον άλλον, με το πρόσχημα ότι οι λίγοι ξέρουν καλλίτερα από τους πολλούς το συμφέρον του συνόλου.
Ηθικό συμπέρασμα: «Αμαρτία των γονέων εις την κεφαλήν των νέων» Γεώργιος Αιτωλός (Αθωνικός Κώδικας των Ιβήρων).
*Δημοσιογράφος – Επίτιμο Μέλος Ενώσεως Ευρωπαίων Δημοσιογράφων