Ζητώ την κατανόηση των συντρόφων της Αριστεράς- δημοκρατικής ριζοσπαστικής ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιορίζονται και αυτοαποκαλούνται- να μας εξηγήσουν με δικά τους λόγια αν έχουν υπόψη τους συνέβη στην Ελλάδα με την... Πρώτη φορά Αριστερά και τι συμβαίνει με τη... Δεύτερη φορά Αριστερά.
Του Χάρη Παυλίδη
Το ζητώ γιατί υποψιάζομαι ότι, όλα όσα έγιναν και όσα μέλλει να γίνουν, εξαρτώνται από την απλή (άδολη) και ανόθευτη αναλογική. Για να μη σας πω ότι τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι το διακύβευμα της πρώτης και της δεύτερης φοράς, δεν ήταν το σκίσιμο των Μνημονίων και η επαναφορά μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που ήταν επί "επαράτου" Δεξιάς, αλλά η πτώση της... Βαστίλης.
Ήτοι του μπόνους των 50 εδρών που, ειρήσθω εν παρόδω, φέρει την υπογραφή του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας.
Τι έγινε και τι δεν έγινε την πρώτη φορά αποκαλύπτεται στο βιβλίο του συμβούλου του κ. Βαρουφάκη. Ο καθηγητής Γκαλμπρέϊθ με μια ομάδα 4- 5 ατόμων εργαζόταν νυχθημερόν για το "σχέδιο Β", εν γνώσει φυσικά του υπουργού της "δημιουργικής ασάφειας" και υποθέτω του πρωθυπουργού.
Τα υπόλοιπα τα βιώσαμε και τα εξηγεί σε άλλο βιβλίο που κυκλοφορεί ο κ. Ρινάλντι- πρώην επικεφαλής μιας εκ των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ- ο οποίος κατηγορεί τον Αλέξη Τσίπρα και το κόμμα του για πολιτική μετάλλαξη. Εικάζω ότι οι σύντροφοι της Αριστεράς θα βρουν πολλές απαντήσεις στα ερωτήματα που έχουν.
Δεν ξέρω, όμως, τι απαντήσεις θα δώσουν για τις χιλιάδες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο μετά τα capital controls, στους δεκάδες χιλιάδες που βρέθηκαν άνεργοι και δεν πανηγυρίζουν για την "κορυφαία πράξη αντίστασης"- όπως χαρακτήρισε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ο πρωθυπουργός- καθώς και για την κατάρρευση των νοσοκομείων. Και αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος του κόστους της πρώτης φοράς Αριστερά.
Η δεύτερη φορά, που τελεί υπό την αξιολόγηση των θεσμών, έφερε μαζί της ένα τρίτο(και φαρμακερό) Μνημόνιο, φόρους επί φόρων και μειώσεις επί μειώσεων σε μισθούς και σε συντάξεις. Αλλά, τι σοι Αριστερά θα ήταν αν δεν έφερνε την απλή (άδολη) και ανόθευτη αναλογική, συγχρόνως με την αναθεώρηση του Συντάγματος;
Σημειώστε ότι για την εξαθλίωση πάντα ευθύνονται οι προηγούμενοι, που στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο κ. Βαρουφάκης, η κ. Κωνσταντοπούλου, ο κ. Λαφαζάνης και κάποιοι άλλοι πρώην σύντροφοι, αλλά οι "κακοί" δεξιοί που ντυμένοι "γερμανοτσολιάδες" υποχρέωσαν τους "καλούς" αριστερούς να εξοντώσουν-με πόνο ψυχής είναι αλήθεια- τη κοινωνία.
Γι αυτό και η κυβέρνηση της Αριστεράς, δεύτερη φορά με τους ΑΝΕΛ και πρώτη με την ευγενική συμμετοχή της Ένωσης Κεντρώων(κλασική περίπτωση αντιποίηση ονομασίας), φέρνει την απλή αναλογική προκειμένου να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ της Δεξιάς και να μοιράσει χρήματα σε μισθωτούς και συνταξιούχους.
Λοιπόν για να τελειώνουμε με τους "καλούς" και τους "κακούς", τους "πατριώτες" και τους "μειοδότες", η κυβέρνηση της Αριστεράς μετά των προθύμων συνοδοιπόρων είναι η ίδια και την πρώτη και τη δεύτερη φορά. Είναι ένας συλλογικός μηχανισμός άμυνας.
Ένας μηχανισμός μετάθεσης που μεταφέρει ιδέες και επιθυμίες από το αρχικό τους αντικείμενο σε ένα περισσότερο αποδοτικό πολιτικό υποκατάστατο. Πρόκειται για κλασική περίπτωση κυβέρνησης ντιβανιού, που δημιουργεί φοβίες συμπληρώνοντας την απώθηση και ακολουθούμενη από αποφυγή του φοβικού πλέον πολιτικού υποκατάστατου.
Πολύ απλά η κυβέρνηση μεταθέτει τη δική της ευθύνη και του φόβου της τιμωρίας γι αυτήν, στους πολιτικούς της αντιπάλους. Άρα δια της μετάθεσης δεν θα πρέπει να φοβόμαστε τη κυβέρνηση γι αυτά που κάνει, αλλά την αντιπολίτευση για τον έλεγχο που ασκεί επί των κυβερνητικών πεπραγμένων.
Άλλωστε οι μηχανισμοί άμυνας- τόσο στον άνθρωπο όσο και στις κυβερνήσεις που αποτελούνται(ακόμα) από ανθρώπους- υπάρχουν για να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα.
*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.
Ακολουθήστε το Lykavitos.gr στο Google News
και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
